جنگ، از دریچه‌ی نگاه مردم
۳۵ سال پس از پایان جنگِ هشت‌ساله با عراق، بسیاری از ایرانیان همچنان درگیر تبعات و زخمهای آن هستند. تجربه‌ای که اغلب در روایت‌های رسمی و حکومتی نادیده گرفته شده یا وارونه بازنمایی می‌شود. در این مجموعه تلاش شده است تا از دریچه‌ی سینما، ادبیات، مردم‌شناسی و کودکانی که زندگی‌شان به جنگ گره خورده است، این جنگ را از نگاه مردم مرور کنیم.
خاطرات و روایت‌های جنگ، که حاکمیت از آن با عنوان «دفاع مقدس» یاد می‌کند، یکی از ستون‌های ایدئولوژیک محکم حکمرانیِ جمهوری اسلامی بوده و نقشی حیاتی در ادعای مشروعیت سیاسیِ حاکمیت و توانایی‌اش در کنترل اجتماعی ایفا کرده است.
قاضی ربیحاوی اهل آبادان است و اولین کتابش درباره‌ی جنگ را، که نخستین اثر ضدجنگ در ادبیات داستانی ایران است، در همان ماه‌های آغازین جنگ زیر بمب و خمپاره در شهرش نوشت.
ادبیات داستانیِ امروز ایران را نمی‌توان بدون توجه به تصویر جنگ در آن شناخت. بسیاری از نویسندگانی که جنگ را تجربه کرده‌اند می‌گویند که تأثیر آنچه مشاهده کرده‌اند چنان عمیق و مهیب است که نمی‌توانند درباره‌ی چیز دیگری بنویسند.
سه دهه پس از پایان جنگ، جامعه‌ی ایران هنوز در تلاطم تبعات ناشی از این جنگِ هشت‌ساله است. آنچه در این میان کمتر به‌رسمیت شناخته شده، آوارِ آسیب‌های روانی بر جامعه‌ای است که جنگ را از سر گذرانده است. با ارکیده بهروزان، پزشک و مردم‌شناسِ پزشکی که به‌طور تخصصی درباره‌ی آسیب‌های روانی و سلامت روان کار می‌کند، درباره‌ی زخمهای برجا‌مانده از این جنگ هشت‌ساله بر پیکر جامعه‌ی ایران، گفت‌وگو کرده‌ایم.