چرا تصور و تخیل ما از آینده بیشتر شبیه خراب‌آباد است تا آرمان‌شهر؟ آیا جهان امروز با بحران تخیل سیاسی و اجتماعی روبه‌روست؟ نشانه‌های چنین بحرانی چیست؟ چطور می‌توان آینده‌ی بهتری را تصور کرد و این تصور چگونه به دستیابی به چنین آینده‌ای کمک می‌کند؟
انقلاب چگونه رخ می‌دهد؟ عوامل ساختاری در وقوع انقلاب مؤثرتر است یا عاملیت فردی؟ خشونت یا خشونت‌پرهیزی؟ انقلاب‌های سیاسی پایدارترند یا انقلاب‌های اجتماعی؟ بررسی انقلاب‌ها در نقاط مختلف دنیا چه واقعیت‌هایی را درباره‌ی ماهیت هر یک از این رویدادهای تاریخی افشا می‌کند؟
آیا مرگ میلیون‌ها نفر بر اثر بیماری‌های عالمگیر، فقر و گرسنگی کودکان و بحران‌های محیط‌زیستی که آینده‌ی انسان را تهدید می‌کنند، طبیعی است؟ آیا باید بپذیریم که نابرابری بخشی تغییرناپذیر از جهان ماست؟ هر کدام از ما به‌عنوان یک فرد چه می‌توانیم بکنیم تا دنیا برای خود ما و نسل‌های آینده به جای بهتری تبدیل شود؟
امروز میدان موسیقی رپ میزبان نسل چهارم است. حالا که بیش از ۹۵ درصد مردم ایران به اینترنت دسترسی دارند، تعداد رپ‌کُن‌ها آنقدر زیاد است، و آنقدر از جانب جوانان شنیده می‌شوند که به‌هیچ‌وجه نمی‌توان انکارشان کرد. ما با نظر به چنین چشم‌اندازی در این پادکست در جستجوی پاسخ این پرسش هستیم: چرا رپ فارسی مهم است و باید به عنوان یکی از مهم‌ترین جریان‌های هنری و اجتماعی ایران آن را واکاوی کرد؟
در آخرین قسمت از این مجموعه در باره‌ی کرونا به مثابه‌ی بحران، انسانِ پسابحران، تقاطع کووید و رسانه، تئوری‌های توطئه، مدیریت و رهبری سوگ در پساکرونا با آزاده کیان، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه سوربون، گفتگو کردم.
کرونا مرگ را به خبری روزانه تبدیل کرد. آیا مرگ مبتذل و پیش‌افتاده شده؟ آیا کمتر از قبل از مرگ می‌ترسیم؟ در پساکرونا به مرگ چگونه می‌اندیشیم و چه طور برای آن معناسازی می‌کنیم؟ و چگونه سوگواری می‌کنیم؟ در بخش ششم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» با عرفان ثابتی، جامعه‌شناس و پژوهشگر، در مورد مرگ و پساکرونا گفتگو کرده‌ایم.