با گذشت بیش از یک قرن از نسل‌کشی ارامنه در ترکیه‌ی عثمانی، پژوهش‌های تاریخی و دانشگاهی پرتوهای تازه‌ای بر زوایای تاریک این فاجعه می‌اندازند. این مقاله، که به مناسب «روز یادبود نسل‌کشی ارامنه» (۲۴ آوریل) منتشر می‌شود، چهار کتاب کلیدی در این باره را مورد بررسی قرار می‌دهد.
چرا حکومت ترکیه نسل‌کشی ارامنه را انکار می‌کند؟ آیا این حکومت توانسته حافظه‌ی اجتماعی و فرهنگیِ عاملان، شاهدان و قربانیان این نسل‌کشی را بزداید؟ انکار و هویت چه رابطه‌ای با یکدیگر دارند؟
جوزف بازرالیان، نواده‌ی یکی از بازماندگان نسل‌کشیِ ارامنه‌ی ترکیه در سال ۱۹۱۵ است. در این گفتار او ضمن ارائه‌ی تعریفی حقوقی از نسل‌کشی، به بررسی مصادیق آن در آنچه بر گذشتگان او رفته، می‌پردازد.
پژوهش‌های دانشگاهی و روایت‌های شاهدان عینی به روشنی نشان می‌دهد که به رغم مناقشه‌های موجود، قتل‌عام یک‌صد سال قبل ارامنه توسط امپراتوری عثمانی، چیزی جز نسل‌کُشی نبوده است