ادوارد گیبون، تاریخ‌نگار مشهور، در اثر کلاسیک خود تاریخ انحطاط و سقوط امپراتوری روم، می‌نویسد: «ممکن است متأله در انجام تکلیف ارضاکننده‌ی خود زیاده‌روی کند و بگوید دین به صورتی ناب و دست‌نخورده از آسمان نازل شده است. اما مورخ وظیفه‌ای غم‌انگیز دارد زیرا باید نشان دهد که دین آمیزه‌ای حتمی از خطا و فساد است، خطا و فسادی که در طول زندگی طولانی‌اش بر روی زمین، در میان مردمانی ضعیف و منحط به آن راه یافته است.»
کتاب آتن، سیمای شهری در عصر زرّین‌اش، زندگی‌نامه‌ی شهری است که مهد دموکراسی و زادگاه فلسفه به شمار می‌رود. مایر، تاریخ‌نگار آلمانی و استاد بازنشسته‌ی دانشگاه مونیخ، در مقام یکی از سرآمدانِ معاصر تاریخ‌نگاریِ تاریخ باستان، زندگی حرفه‌ای را در دل‌مشغولی به مسئله‌ی دموکراسی و سیاست گذراند و با همین انگیزه در این کتاب به سراغ سرچشمه‌های یونانی و رومی آن رفت.
اگر یک تمدن در مدتی کمتر از یک قرن می‌تواند از سیسرون و کاتو به کالیگولا و نرون تنزل یابد، تجربه‌ی بزرگی که مدیسون، جفرسون و همراهانشان آغاز کردند، چقدر می‌تواند ادامه یابد؟