در نتیجه‌ی تصاحب بیش از ۱۰۰ هکتار از زمین‌های زراعیِ بهائیان احمدآباد، حدود ۳۰ خاندان و حداقل ۲۰۰ خانواده زمین‌های کشاورزیِ خود را از دست دادند.

اقلیت‌ها در ایران به طور روزمره سرکوب و تحقیر می‌شوند. بهائی‌ها را از تحصیل محروم می‌کنند، مغازه‌های‌شان را می‌بندند، به زندان می‌اندازند و گاه هدف گلوله و ضربات چاقو قرار می‌دهند. افغانستانی‌هایی که از ظاهرشان قابل تشخیص‌ اند، هرگز خودی پنداشته نمی‌شوند. سنی‌ها حق داشتن مسجد در تهران را ندارند. یهودی‌ها و ارمنی‌ها مجبور به رعایت خیلی از محدودیت‌های مسلمانان اند. این تبعیض‌ها فقط از جانب حکومت نیست. جامعه هم یا در آن‌ها شریک است، یا در قبال‌شان سکوت می‌کند.

نظریه‌های توطئه از دوران مشروطه در تاریخ‌نگاری ایرانی رواج داشته و بسیاری از مورخین برجسته از همین دریچه به وقایع تاریخی نگریسته‌اند و در نتیجه تصورات ایرانیان از واقعیت، تا حد زیادی با توطئه‌باوری عجین شده است. این مقاله به کاوش در روایت‌های تاریخیِ گروه‌های مختلف پرداخته و شیوع این پارادایم را در میان ایرانیان تبیین می‌کند.

این مقاله با ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی ساختار قضائی دادگاه‌های انقلاب و نظام دادرسی جمهوری اسلامی، نشان می‌دهد که محاکمه‌ی اعضای محفل ملی بهائیان ایران در سال 1360 حتی با این آیین‌نامه نیز همخوانی نداشته و صرفاً محاکمه‌ای "نمایشی" و فاقد مشروعیت حقوقی بوده است.

نویسنده‌ی مقاله، که نزدیک به دو دهه از عمر خود را به پژوهش و فعالیت در نظام حقوقی آمریکا اختصاص داده، با تشبیه محاکمه‌ی (دادگاه انقلاب،1360) تعدادی از اعضای شورای انتخابی ملی بهائیان ایران به"نمایشی" در چند"پرده"، بعضی از اشکالات صوری و محتوایی این"نمایش"را برمی‌شمارد.

این مطالعه با بررسی سخنرانی‌ها و نوشته‌های آیت الله خمینی از دهه‌ی 1940 به بعد نشان دهد جنبش اسلام‌گرایی ایران که با انقلاب اسلامی به اوج رسید، در درجه‌ی اول خود را به عنوان جنبشی علیه بهائیان به مثابه‌ی دیگریِ درونی ایران تعریف کرد. دراین گفتمان، بهائی معادل بود با هر چیزی که اسلامی و ایرانی نبود.