کمپین «خیابان: تریبون زندانی سیاسی»، سه سال پیش از سوی یک گروه مخفی در دفاع از زندانیان سیاسی به راه افتاد که شبانه گرافیتی‌هایی در اعتراض به بازداشت فعالان سیاسی و مدنی را در خیابان‌های شهر حک می‌کرد. فعالان این کمپین، به مرور از دایره‌ی زندانیان سیاسی فراتر رفتند و بسیاری از خیابان‌های شهرهای مختلف ایران را تابلویی برای ثبت اعتراضات مردم کردند.
این کتاب شامل صدها نامه‌ی نلسون ماندلا به نزدیکانش، دوستانش، و همچنین به مقام‌ها و مسئولانی می‌شود که زندانی‌اش کرده بودند. این نامه‌ها چهره‌ی مردی را به نمایش می‌گذارند که در پشت میله‌های زندان خردمندتر و کاردان‌تر شده است، کسی که هم به شکل دوراندیشانه‌ای تیزبین و هم به شکل فزاینده‌ای نسبت به دیگران بخشنده و بلندنظر شده است، از جمله نسبت به همان کسانی که مناصب قدرت را در حکومتِ اخلاقاً انزجارآور کشورش در اختیار داشتند.
شیرین عبادی، وکیل نرگس محمدی و نازنین زاغری هم‌زمان با آغاز اعتصاب غذای موکلانش در اعتراض به دسترس نداشتن به امکانات ضروری درمانی، گفت: «حکومت ایران مرگ تدریجی زندانیان سیاسی و عقیدتی را تدارک دیده است.»
«می‌فرستیمت بند عمومی، وسط زندانی‌های خطرناک که حالت جا بیاد.» این تهدیدی است که بسیاری از زندانیان سیاسی از قاضی یا بازجوی پرونده‌شان شنیده‌اند. خطری که گاه از آنچه قاضی و بازجو گفته‌اند فراتر نیز می‌رود...