از میان تمام پنجره‌هایی که می‌شد از آنها به زندگی و شخصیت عبدالبهاء نگاه کرد، انتخاب ما برای این کتاب، تمرکز بر اندیشه‌ها و دیدگاه‌های اجتماعی عبدالبهاء و کوشش‌های عملی او برای تحول جهان اطرافش بوده است؛ اندیشه‌ها و اقداماتی که هرچند در بسترهای گوناگون زمانی، جغرافیایی و فرهنگی جلوه‌هایی متنوع داشتند اما اساسشان همواره باوری قاطع و خلل‌ناپذیر به یگانگی نوع انسان بود.
فروتن بودن یعنی اگر دیدی معنایی نیست بگو نیست و اگر معنایی و ارزشی و قدر و مقامی ولو مقام خودت به عنوان فرزانه یا نویسنده‌ای بزرگ را دیدی حاشا نکن از همین رو باید از راست‌گویی سالوادور دالی خرسند باشیم.
برابری زن و مرد، یکی از آموزه‌های بنیادیِ بهاءالله شارع آیین بهائی بود، و عبدالبهاء که پس از او رهبری جامعه‌ی بهائی را به عهده گرفت درباره‌ی آن بسیار گفته و نوشته، و عملاً در اداره‌ی امور بهائیانِ جهان به کار بسته است. این نوشته مروری است کوتاه بر گفتار، نوشتار و کردار او در این زمینه.
عبدالبهاء ۹ ساله بود که همراه با خانواده‌اش از ایران تبعید شد، و تا آخر عمر به ایران بازنگشت. اما همیشه ایران را خانه و وطن خود می‌دانست و برای ایران آینده‌ی درخشانی نوید می‌داد .
رساله‌ی مدنیه یکی از مهم‌ترین کتاب‌های عبدالبهاء است که در آن به شرح و تحلیل مسائل بنیادی ایران در زمان خود پرداخته و نقشه‌ای برای اصلاحات دینی و اجتماعی ایران پیشنهاد کرده است.
مدرنیسم از تأثیرگذارترین جنبش‌های ادبی و هنری در نیمه‌ی اول قرن بیستم بود، و ازرا پاوند، شاعر نامدار آمریکایی، از مهم‌ترین پیشاهنگان این جنبش به شمار می‌رفت، جنبشی که شکل‌دهنده‌ی گروهی از مهم‌ترین نویسندگان و شاعران قرن بیستم مثل الیوت، جویس و همینگوی شد. به هنگام سفر عبدالبهاء به لندن، پاوند به ملاقات او رفت و آشنایی و دیدار با او را به دوستان خود در حلقه‌ی مدرنیست‌ها هم توصیه کرد.
در سال ۱۹۱۲ زمانی که عبدالبهاء به امریکا سفر کرده بود، سیاهان هنوز علناً نژاد فروتر محسوب می‌شدند و با تبعیض‌های فاحش اجتماعی و اقتصادی، و کاملاً جدا از سفیدپوستان زندگی می‌کردند. عبدالبهاء در سفر خود بارها تابوهای اجتماعی آمریکا را شکست و بر تساوی نژادها تأکید کرد.
عبدالبهاء با بسیاری از اندیشمندان معاصر خود در جهان اسلام که به دنبال اصلاح و تغییر جوامع مسلمان بودند ارتباط دوستی و همفکری داشت، از جمله محمد عبده، متفکر اصلاح‌طلب مصر