از مادران میدان مایو در آرژانتین، مادران ناپدیدشدگان در شیلی، مادران میدان تیان آنمن در چین تا مادران شنبه در ترکیه و مادران خاوران در ایران، انگار صدای مادران تنها صدایی بوده است که بالاتر از هر خشونت و زندان و مجازاتی، تا لحظه‌ی مرگ آنان افشاگر جنایت باقی مانده است.
جمهوری آفریقای مرکزی، کشوری کوچک و دور از دریا، از زمان کسب استقلال از فرانسه در سال ۱۹۶۰ گرفتار جنگ‌های داخلی مصیبت‌بار بوده است. اکنون، یک دادستان نظامی سابق در حال نبرد برای جبران این خسارت‌ها است.
چقدر تجاوز یا شواهد تجاوز کافی‌ست تا زنان بازمانده‌ی خشونت‌های جنسی بتوانند غرامت بگیرند یا به عدالت برسند؟ آیا مردانی که در دوران جنگ به آنها تجاوز جنسی شده است هم می‌توانند متجاوزان را به دادگاه بکشانند؟ چه تجربه‌ای در زمینه‌ی به دادگاه کشاندن متجاوزان جنسی وجود دارد؟
پارسال وقتی سِهام بن سِدرین، رئیس «کمیسیون حقیقت و کرامتِ» تونس، برای سخنرانی به مجلس رفت، هیاهوی نمایندگان مانع از شنیدن صدایش شد. سیاستمداران روی میزهای چوبی می‌کوبیدند و فریاد می‌زدند؛ برخی ایستاده بودند و با انگشت به او اشاره می‌کردند و اتهام می‌زدند. وقتی سروصدا بیشتر شد، بن سدرین مجلس را ترک کرد. نمایندگان کف زدند و هورا کشیدند.
در سراسر دنیا، به ویژه در جوامع مردسالار و محافظه‌کار، زنان بسیاری در روابط خشونت‌آمیز با همسر یا شریک زندگی خود گرفتار مانده‌اند. دلایل اصلی این گرفتاری چیست، و چه راه‌هایی برای رهایی زنان از چرخه‌ی خشونت در روابط عاشقانه یا زناشویی وجود دارد؟
جعفر بهکیش، روزنامه‌نگار در حوزه‌ی حقوق بشر و دادخواهی، چارچوب نظری عدالت انتقالی را بستر مناسبی برای مواجهه با نقض فاحش حقوق بشر در ایران می‌داند. به عقیده‌ی او، اگر در یک موقعیت فرودست و نابرابر، از قربانیان و خانواده‌های آنها بخواهیم که مرتکبان جنایت را ببخشند، آنها ...