پابلو پیکاسو یکی از برترین و تأثیرگذارترین هنرمندان قرن بیستم، از سیاسی‌ترین هنرمندان نسل خود بود و بخش مهمی از زندگی و هنر خود را وقف اعتراض به جنگ و تلاش برای عدالت و صلح جهانی کرد. نقاشی او با عنوان گرنیکا مهم‌ترین نماد هنری ضد جنگ و طرح کبوتر صلح او مهم‌ترین نماد هنری صلح شناخته می‌شوند.
زنی که نیمی از صورتش در تشک فرو رفته، به حالتی جنینی روی تختی فلزی خوابیده است؛ زنی دیگر با پاهایی باز در حالی که دامنش به دور کمر جمع شده روی ملحفه‌های سفید دراز کشیده است. سومین زن...
در اواخر سال 1887، هنرمندی تنگدست به نام ونسان ون‌گوگ تعدادی نقاشی روی دیوارهای غذاخوری شاله در پاریس آویخت. بالای میزهای عریضی که پاریسی‌های کم‌درآمد برای خوردن غذاهای ساده و همیشگی دورشان جمع می‌شدند، آثار ون‌گوگ در کنار آثار هنرمندانی همچون آنری دو تولوز-لوترک، امیل برنارد و دیگر هنرمندان آوانگارد دیوارها را تزئین کرده بودند.
باغ آنجاست که می‌خواهی در آنجا باشی، در آن بمانی و هرگز آن را ترک نکنی، فلسفه و در حقیقت تفکر نیز مقامی است که می‌خواهی در آن بمانی، درنگ کنی و آن را لحظه‌ای پایدار می‌خواهی. این دو همیشه شوق ماندن در جایگاهشان را در ما برمی‌انگیزند و از آن رو که هر دو بر خلود و جاودانگی تأکید می‌کنند مثل هم‌اند.
زنان هنرمند بسیاری بوده‌اند، در طول قرن‌ها، که کارشان ناشناخته مانده، و برخی حتی شاهکارهایی خلق کرده‌اند که کسی ندیده است. یکی از این هنرمندان زنی است به نام پلائوتیلا نلی، که شاهکاری از او بعد از پنج قرن، در دست ترمیم است و امسال بر دیوارهای موزه‌ی سانتا ماریا نوولا در فلورانس به نمایش گذاشته خواهد شد.
چهل و یک آلبوم از حیات مردی به جا مانده که اسمش در تاریخ هنر ثبت نخواهد شد مثل اغلب آدم‌های دیگر، درحالی که ماحصل تلاش هنرمندانِ ماندگار در تاریخ هنر و آدم‌هایی از جنس هلموت هرتزوگ، یک مفهوم است: «من می خواهم زنده بمانم.»