«آرمانشهر» یا «اوتوپیا»، کتاب درخشان توماس مور، قرنها است که الهامبخش انبوهی از متفکران ایدئالیست و روشنفکران آرمانگرا بوده، و امیدواری به ایجاد یک جامعهی آرمانی را زنده نگه داشته است. به مناسبت پانصدمین سال انتشار این اثر، نگاه دوبارهای به آن میاندازیم.
چرا مناقشهی کنونی بر سر«پوشش زنان» نشانهی مردسالاری است؟ چرا میتوان بدن زن را میدان نبرد سنت و مدرنیته دانست؟ آیا پیروزی احتمالی نظام سرمایهداری در این مبارزه را باید به فال نیک گرفت؟
آیا غذا میتواند ملتهایی را که سالهاست بر سر دین میجنگند، کنار هم بنشاند؟ یا برعکس، به اختلافات جدیدی میانشان دامن میزند؟ شاید با خواندن حکایت «حموس»، غذایی که لبنانیها، اسرائیلیها، فلسطینیها، مصریها و سایر ملل خاورمیانه، آن را متعلق به خود میدانند، بتوان به نتیجهای رسید.
گری تابِز حملات خود به مصرف بیش از اندازهی شکر و رواج رژیمهای غذایی بدون چربی را از سر گرفته است. او الگوی «کمتر بخور/ بیشتر تحرک داشته باش» را رد میکند. به عقیدهی او، صاحبان صنایع غذایی بزرگ با این الگو ما را متقاعد میکنند که اگر هرروز هم غذای آشغال بخوریم میتوانیم سالم بمانیم.