فهیمه خضر حیدری در مجموعه پادکستِ «خانه» می‌کوشد تا توجه ما را به میزان رد پای کربنی که پشت سر خود به جا می‌گذاریم جلب کند. هر یک از ما، با لباسی که می‌پوشیم، با غذایی که می‌خوریم، با چیزهایی که می‌خریم و با شیوه و سبک زندگی‌مان در این جهان می‌توانیم به خودمان، دیگران و محیط زیست آسیب بزنیم یا برعکس از خودمان، دیگران و محیط زیست مراقبت کنیم. آنچه مهم است و تفاوت ایجاد می‌کند شیوه‌ی ماست.
میزان مرگ‌‌و‌میرها نشان می‌دهد که خبرنگاریِ محیط زیست خطرناک‌ترین حوزه‌ی خبرنگاری پس از خبرنگاری جنگی است. در سال‌های اخیر، سیزده خبرنگار که به تحقیق درباره‌ی صدمات وارده به محیط زیست می‌پرداختند، کشته شده‌اند و براساس گزارش‌های رسیده، بسیاری دیگر با خشونت، آزار و اذیت، ارعاب و شکایت مواجه شده‌اند.
بسیاری از ما با این روایت تاریخی آشناییم که چگونه فرهنگ‌ها می‌توانند به سرعت ــ و به طرزی فاجعه‌آمیز ــ انحطاط یابند و سقوط کنند. به نظر می‌رسد که تاریخ معاصر هم این روایت را تأیید می‌کند. عراق پس از تهاجم آمریکا شاهد مرگ ۱۰۰ هزار نفر در یک سال و نیم نخست بود، و به دنبال آن داعش ظهور کرد. فروپاشیِ حکومت لیبی در سال ۲۰۱۱ به خلأ قدرت انجامید، و به ظهور مجدد برده‌داری منجر شد.
