این مقاله با بررسی تاریخ سی‌ساله‌ی مدرسه‌ی دخترانه‌ی تربیتِ تهران از اواخر دوران قاجار تا دوره‌ی رضاشاه، ماهیت ارتباط میان بهائیان ایرانی و آمریکایی، و تحولات اجتماعی و سازمانی بهائیان در اوایل قرن بیستم را روشن می‌سازد.

نویسنده می‌کوشد براساس داده‌های جمعیت‌شناختیِ مربوط به پیشینه‌ی دینی دانش­‌آموزان مدرسه‌ی سعادتِ بَناتِ نجف‌آباد، تفاوت رویکرد بهائیان و مسلمانان به آموزش دختران در اوایل قرن بیستم را آشکار کند.