فهیمه خضر حیدری در مجموعه پادکستِ «خانه» می‌کوشد تا توجه ما را به میزان رد پای کربنی که پشت سر خود به جا می‌گذاریم جلب کند. هر یک از ما، با لباسی که می‌پوشیم، با غذایی که می‌خوریم، با چیزهایی که می‌خریم و با شیوه و سبک زندگی‌مان در این جهان می‌توانیم به خودمان، دیگران و محیط زیست آسیب بزنیم یا برعکس از خودمان، دیگران و محیط زیست مراقبت کنیم. آنچه مهم است و تفاوت ایجاد می‌کند شیوه‌ی ماست.
از بحران کرونا چه درس‌هایی می‌توان درباره‌ی سیاست، اقتصاد و جامعه آموخت؟ چرا بعضی کشورها در مقابله با این بحران موفق‌تر بودند؟ نسبت کرونا با نابرابری‌های اجتماعی در سراسر دنیا چیست؟ آیا باید از سرعت دیجیتالی‌شدن دنیا پس از کرونا ترسید؟ و آیا می‌توان این بحران را به فرصتی برای تغییر بدل کرد؟
در آخرین قسمت از این مجموعه در باره‌ی کرونا به مثابه‌ی بحران، انسانِ پسابحران، تقاطع کووید و رسانه، تئوری‌های توطئه، مدیریت و رهبری سوگ در پساکرونا با آزاده کیان، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه سوربون، گفتگو کردم.
به‌رغم ترس‌ها، اضطراب‌ها و مرگ‌ومیرهای ناشی از پاندمی‌های کشنده‌ی تاریخ، آینده‌ی پاندمی‌ها با پیشرفت‌های بزرگ و انقلابی همراه بوده است. گفته می‌شود که کرونا در علم و فرهنگ علم تغییرات چشمگیری ایجاد کرده است و پزشکان و دانشمندان و پژوهشگران آزمایشگاه‌ها را به قهرمانان و اساطیر دوران ما تبدیل کرده است. اما آیا بیش از اندازه به قطعیت و شکست‌ناپذیری علم تکیه می‌کنیم؟
در مورد رابطه‌ی شهر و همه‌گیری چه می‌دانیم؟ آیا فهم ما از فضا و شهر تغییر کرد؟ آیا شهرها در پساکرونا تغییر می‌کنند؟ آیا می‌توان شهرها را در برابر ویروس‌های کشنده مقاوم ساخت؟ در بخش پنجم از مجموعه پادکستِ «یک متر و نیم» این پرسش‌ها را با سامان سیف، معمار و شهرساز و فارغ‌التحصیل رشته‌ی طراحی و برنامه‌ریزی استراتژیکِ شهری از دانشگاه لووَن بلژیک در میان گذاشتیم.
مواجهه با ویروسی همه‌گیر، که تجربه‌ا‌ی نا‌آشنا برای بیشتر مردم دنیا بود، زندگی ما و نگاهمان به جهان و آینده را چگونه تغییر داده است؟ لیلی نیکونظر، که روزنامه‌نگار آزاد و دانشجوی دکترا در مطالعات فرهنگی‌ست در یک سلسله پادکست درباره‌ی ثأثیرات عمومی کرونا بر زندگی امروز ما با اهل تخصص گفتگو کرده است.
گفتگوی اول درباره‌ی بدن و فاصله‌ی اجتماعی‌ست، با کیانا کریمی پژوهشگر دوره‌ی دکترا در رشته‌ی مطالعات نمایش در دانشگاه نیویورک