پیروان آیین بهائی -آیینی که در قرن نوزدهم در ایران بنا نهاده شد- طبیعت را تجلی اراده‌ی الهی می‌دانند، دین و علم را رهیافت‌هایی مکمل برای رسیدن به حقیقت می‌شمارند، و به آن دسته از فرایندهای توسعه‌ی فردی و اجتماعی می‌پردازند که وحدت، وابستگی متقابل، عدالت اجتماعی، و پایداری بوم‌شناختی را ترویج می‌کند.

بشر شتابان به سوی عصر زمین‌شناختیِ نوینی روان است، عصری که در آن تأثیر آدمی بر کره‌ی زمین نادیده نخواهد ماند. این مقاله‌ به بحث‌هایی می‌پردازد که بر سرِ این پدیده درگرفته است.

فیلسوف نامدارِ آمریکایی با ابراز نگرانی از احتمال وقوع فاجعه‌ای زیست‌محیطی بر اثر تغییرات خطرناک در سامانه‌ی اقلیمی بر ضرورت جایگزینی انرژی‌های پاک و پایدار به جای سوخت‌های فسیلی و کاهش مصرف گوشت قرمز تأکید می‌کند. به نظر او، بی‌اعتنایی به چنین اصلاحاتی، جنایت علیه بشریت و کره‌ی زمین است.

آیا سرکوب می‌تواند از استقلال اندیشه جلوگیری کند؟ نویسندگان چگونه با سرکوب کنار می‌آیند؟ چرا بسیاری از فیلسوفان نامدار حقایق را در لفافه بیان کرده‌اند؟ آیا در لفافه نوشتن منحصر به جوامع غیرلیبرال است؟ نظریه‌پرداز نامدارِ آلمانی-آمریکایی در این جستار به این پرسش‌ها می‌پردازد.