«لحظه‌ی معلق»،‌ عباس عطار

نهال تابش

این مجموعه، بیش از آنکه صرفاً ثبت لحظه‌ها باشد، تلاش برای فهم تحولات عمیق سیاسی-اجتماعی و روح زمانه‌ای است که عباس عطار در آن زیست و عکاسی کرد.

قانون اساسی، از مشروطه تا آینده

عبدالکریم لاهیجی - احمد سلامتیان

آیا ایران نیاز به یک قانون اساسی تازه‌ دارد؟ نارسایی‌های قانون اساسی جمهوری اسلامی در کجاست؟ چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با قانون اساسی مشروطه دارد؟ یک قانون اساسی تازه در ایرانِ امروز باید بر اساس چه ملاک‌ها و اصولی تدوین شود؟ در این گفتگو، عبدالکریم لاهیجی و احمد سلامتیان به این مباحث پرداخته‌اند.

از مرکّب تا فوتوشاپ

شبنم میری

طراحی پوستر در ایران با شکل‌گیری پوسترهای سینمایی آغاز می‌شود. تحولات و پیشرفت سینمای ایران و بالطبع پوستر فیلم‌های آن علاوه بر این ترقی بازگوکننده‌ی تغییرات سیاسی اجتماعی محیط پیرامون خود نیز بودند. سینما و اجتماع در پیوندی تنگاتنگ روایت‌گر آمال و آرزوها و مصائب مردم این سرزمین‌اند.

قهوه‌‌خانه‌‌های ترکیه

مهدی شبانی

قهوه‌خانه یکی از مکان‌های اجتماعی ترکیه است که از سالیان بسیار دور معمول بوده و هنوز هم در تمامی شهرها، روستاها و محله‌های آن به حیات خود ادامه می‌دهد. مکانی که دقیقاً با همین نام و کارکرد در ایران هم وجود داشته اما...

ناپدید‌شدگان

سپهر عاطفی
سازمان ملل متحد روز نهم شهریور (۳۰ اوت) را به نام ناپدیدشدگان نامگذاری کرده است. هدف این سازمان از این نامگذاری، جلب توجه به سرنوشت کسانی است که در شرایط سخت زندانی، بدون طی کردن روند قضایی و در بی‌خبری مطلق ربوده و ناپدید شدند. ٩ نفر اعضای محفل ملی بهائیان ایران و دو نفر مشاوران‌شان از جمله‌ی این ناپدیدشدگان هستند که در روز ۳۰ مرداد سال ۱۳۵۹، توسط گروهی از افراد مسلح ربوده شدند.

سیاره یا پلاستیک

کیمیا قربانی

سیاره یا پلاستیک عنوان نمایشگاه عکسی است که نشنال جئوگرافیک در شهر بولونیای ایتالیا برگزار کرده است و تا ۲۳ سپتامبر ادامه دارد. آثار هنرمند انگلیسی «مندی بارکر» که سال‌هاست از پلاستیک‌های موجود در دریاها و اقیانوس‌ها عکاسی می‌کند نیز در کنار عکس‌های نشنال جئوگرافیک نمایش داده شده است. هدفِ این نمایشگاه آشنا کردن بازدیدکنندگان با خطرِ استفاده از پلاستیک و نیز ارائه‌ی راهکارهایی برای مقابله با مصرف پلاستیک است.

سال‌های ترس

«سال‌های ترس» نمونه‌ای از مقاومت «فردی» در برابر دروغ‌پردازیِ «حکومتی» است. امین ضرغام با سفر به هزارتوی دوران کودکی، خرده‌روایتی در برابر کلان‌روایت هژمونیک آفریده؛ ضدخاطره‌ای در تقابل با خاطرات رسمی. ضرغام، به تعبیر هانا آرنت، به مسئولیت شخصی در دوران دیکتاتوری متعهد مانده و کوشیده تا با بازآفرینیِ بخشی از خاطراتش حائل و مانعی در برابر تحمیل دروغ خلق کند. «سال‌های ترس» بار دیگر مسئولیت شهروند در دوران استبداد را به ما یادآوری می‌کند: پافشاری بر حقیقت و تن در ندادن به هم‌رنگی با جماعت. و این برای یک اثر هنری امتیاز ناچیزی نیست.