چندی پیش امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، در مراسم یادبود آتش‌بس جنگ جهانی اول گفت که ملی‌گرایی «خیانت به میهن‌پرستی است». چطور می‌توان احساس فراگیر ازهم‌گسیختگیِ فزاینده‌ی جوامع را فرو نشاند بی‌آن‌که به التهابات ملی‌گرایانه دامن زد؟
فهرست قهوه‌های کافه‌ها روز به روز پیچیده‌تر می‌شود. دیگر وارد هر کافه‌ی مدعی قهوهی خوب بشوید، دو سه نفری را می‌بینید که با قیافه‌ی حیران فهرست نقش‌بسته بر دیوار کافه را برانداز می‌کنند و از بعضی اسامی و توضیحات سر درنمی‌آورند: فرق کاپوچینو با کورتادو چیست؟ چه اتفاقی افتاد که در کمتر از دو دهه‌ی اخیر، قهوه ناگهان چنین مهم شد و متنوع و پیچیده؟
پهلوی، دکتر محمد مصدق، ولیعصر. نامهای خیابان ولیعصر فعلی، طولانی‌ترین خیابان ایران، که هجده کیلومتر است، و میدان راه آهن در جنوب تهران را به تجریش در شمال شهر متصل می‌کند. خیابانی که دیگر فقط معبر و خیابان نیست و پیچ‌های تاریخی فراوان به خود دیده و خاطره‌ی جمعی نسل‌ها شده است. نمایشگاه گروهی «ولیعصر؛ پوشه اول» به سرپرستی رامیار منوچهرزاده، مجموعه‌ای از عکس‌های این خیابان را در سه گالری که هرسه در مسیر همین خیابان است به نمایش گذاشته است.
چرا می‌جنگیم؟ آیا حاضریم که فرزندان خود را به جنگ بفرستیم؟ وقتی از جنگ حمایت می‌کنیم و در واقع برای زندگی و مرگ دیگران تصمیم می‌گیریم، چه در سر داریم؟ این‌ها بعضی از پرسش‌هایی است که لولا آریاس، کارگردان تئاتر جنگ، مطرح می‌کند. در این فیلم شش کهنه‌سرباز آرژانتینی و بریتانیایی 35 سال پس از جنگ فالکلند/مالویناس دور هم جمع می‌شوند تا ببینند آیا هنر می‌تواند دشمنان دیروز را به دوستان امروز تبدیل کند یا نه. آن‌چه در ادامه می‌خوانید نقدی بر این فیلم و گفت‌وگویی با کارگردان آن است.
تیموتی سی مارشل، روان‌شناس بالینی و مدیر «مرکز نوآوری‌های سلامتی اسکورتون» در دانشگاه کورنِل بیش از ۳۵ سال که در مورد خشونت جنسی کار کرده است. او معتقد است که قربانیان تعرض جنسی غالباً می‌ترسند که دیگران حرفشان را باور نکنند یا انگشت اتهام را به سویشان نشانه بروند.
زنانی که در معرض خشونت جنسی قرار می‌گیرند به ندرت درباره‌ی تجربه‌ی خود صحبت می‌کنند چون می‌ترسند که حرفشان را باور نکنند. وقتی زنی از آن‌چه بر او رفته صحبت می‌کند، چیزهایی می‌گوید که برایمان باورنکردنی است، چیزهایی که ما را پریشان‌خاطر می‌کند، چیزهایی که انتظار شنیدنش را نداریم، چیزهایی که ما را شوکه می‌کند.
طراح: شاهرخ حیدری
فیلم «زنان در خط مقدم» مستندی است درباره‌ی مبارزات آزادی‌خواهی زنان ایرانی، ساخته‌ی شیما کلباسی و حسین فاضلی. در این مستند چند تن از فعالان شناخته‌شده‌ی ایرانی با اتکا به تجربیات و تلاش‌های خود از جنبش زنان، به عنوان بزرگ‌ترین جنبش مدنی در ایران، سخن می‌گویند.
«مجمع جهانی دموکراسی» که هرساله با شرکت مقامات تصمیم‌ساز سیاسی و فعالان مدنی برگزار می‌شود، فرصتی برای بحث و گفت‌وگو و یافتن راهکارهایی برای چالش‌های پیش روی دموکراسی در سراسر جهان است. امسال موضوعات اصلی این مجمع «مشارکت عمومی، سیاسی و اقتصادی زنان» و «مبارزه با خشونت علیه زنان با توجه به جنبش #من‌هم» بود.
غیرنظامیان همواره به طرق مختلف با جنگ مرتبط بوده‌اند، از یک سو به عنوان هدف حملات، از سوی دیگر به عنوان شرکت‌کنندگان در جنگ و گاهی به عنوان مشوقین آن. مارگارت مک‌میلان، استاد تاریخ دانشگاه آکسفورد در سومین سخنرانی از مجموعه سخنرانی‌های خود، به تاریخچه‌ی نقش غیرنظامیان در جنگ‌ها می‌پردازد.
«خاک و چهره‌ی افغانستان»، نمایشگاه عکسی است در پاریس که پنجره‌ای به افغانستان باز کرده است.ابراهیم مهتری، در این عکس‌ها که بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ گرفته، زندگی روزمره‌ی مردم افغانستان را در مجاورت جنگ و انفجار و خشونت تصویر کرده است. تصویری در کنار جنگ، اما با فاصله از آن و با تأکید بر دیدن افغانستان در چهره‌ی مردم آن سرزمین و تاریخ و طبیعت بکرش.
با خودم فکر می‌کنم آیا دخترهای جوان این روزها شجاع‌تر از دختران دو سه دهه‌ی پیش هستند؟ آیا نسلی که در دهه‌های شصت و هفتاد محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها را پذیرفت و حاضر شد به اجبار جامعه سیاه‌پوش شود، چاره‌ای جز فرمان بردن نداشت؟ آیا تن دادن به خواسته‌ی دیگران در انتخاب رنگ لباس و حقوق اولیه‌ای مثل این، به گسترش دورویی یا فساد در جامعه منجر شده؟
درک درست زیست کارگران هفت‌تپه، نیازمند نگاهی سوای رویکرد دولت و قدرت به مناسبات سیاسی است. قربانیان خاموشِ دعاوی متفاوت از جناح‌های مختلف کارگرانی هستند که فارغ از دعوای قدرت، حقوقی بدیهی را مطالبه می‌کنند.
هر سال «انجمن بین‌المللی قلم» توجه جهانیان را به پنج نویسنده‌ی ستم‌دیده جلب می‌کند تا شاید از آزار و اذیت و تهدید روزنامه‌نگاران و نویسندگان در سراسر دنیا بکاهد. امسال کارزار این انجمن به داویت آیزاک (محبوس در اریتره)، میروسلاوا بریچ وِلدوسیا (مقتول در مکزیک)، اولِگ سِنتسوف (محبوس در روسیه)، شهید العَلَم (بازداشتی در بنگلادش)، و وائِل عباس (محبوس در مصر) اختصاص دارد. نامه‌ی آرونداتی روی به شهید العلم پیشتر در آسو منتشر شده است. آن‌چه در ادامه می‌خوانید نامه‌های چهار نویسنده‌ی نامدار دیگر است.
وقتی اولین بار در سال ۱۳۸۱، شهردار تهران عزمش را برای جمع کردن زاغه‌ی ده‌ونک جمع کرد، سندهای تمام منطقه را زد به نام چند آدم محدود و حوالی را به نام شهرداری و مأمورانش ریختند توی محله. البته به نتیجه‌ای نرسیدند وقتی کمترین واکنش، پیت بنزین دست میرزا یوسف معمار بود.
نزدیک به دو دهه است که نروژ همواره به عنوان بهترین یا یکی از بهترین کشورهای جهان برای زندگی شناخته می‌شود. معیار این ارزیابی شاخص توسعه‌ی انسانی سازمان ملل متحد است. اما آیا واقعاً نروژ بهشت زندگی است؟ پژوهش تازه‌ای که در نشریه‌ی علمی و معتبر «مطالعات جمعیت و توسعه» منتشر شده نظر متفاوتی دارد.
انجمن جهانی قلم 15 نوامبر را «روز جهانی نویسندگان دربند» نامیده است. امسال در این روز آرونداتی روی، داستان‌نویس هندی، با انتشار نامهای خطاب به شهید العَلَم، عکاس متهم به انتقاد از بنگلادش، از بازداشت و قتل روشنفکران دگراندیش، و لزوم همبستگی و مقاومت در برابر سانسور سخن گفته است.
در سال 1977، در عصری که هنوز هیچ نشانی از رایانه‌های شخصی، تلفن‌های همراه، آی‌پادها و دیگر معجزات فناوریِ نزدیک‌کننده/دورکننده، مرتبط‌کننده/منزوی‌کننده، پیونددهنده/جداکننده نبود، روبر بِرِسون فیلم شاید شیطان را ساخت که قهرمانانش چند جوانِ کاملاً درمانده‌اند که ناامیدانه در پی یافتن هدفی در زندگی، وظیفه‌ی خود در جهان و معنای «موظف شدن» هستند.
مجید شریف در همان روزهایی که داریوش و پروانه فروهر به قتل رسیدند، در تهران مفقود و کشته شد. مادر هشتاد و چند ساله‌ی او تا مدتی تصور می‌کرد تنها فرزندش به مرگ طبیعی مرده است.
از بین صدها سندی که نویسنده و تصویرگر آلمانی، نورا کروگ، از بایگانی‌ها و بازار کهنه‌فروش‌ها بیرون کشیده و در کتاب خاطرات مصورِ چندلایه و تودرتویش منتشر کرده، دو تا که از نظر عاطفی بسیار جالب‌اند به قارچ‌ها مربوط می‌شوند.
موج خیزش‌های مردمی موجب شده است بسیاری ایمان خود را نسبت به شعور و خردِ قدرت مردم از دست بدهند. با این حال، بروز چنین قیام‌هایی در واقع برای پویایی سیاست مدرن ضروری است.
چین در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی تصمیم گرفت درهای بسته‌ی کشور را به شکل محدود به روی جهان خارج باز کند تا سرمایه‌گذاران بیشتری جلب شده و توسعه‌ی اقتصادی سرعت بیشتری گیرد. سیاستی که به‌رغم سود کلان اقتصادی و سیاسی که برای کشور داشت، صداهای منتقد اندک داخل کشور را بیشتر انعکاس داد و بحث لزوم آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را بیشتر دامن زد.
میلیون‌ها هندی هر روز در قطارهای کهنه و فرسوده از شهری به شهری می‌روند و ساعت‌ها و گاهی روزها در ایستگاه‌ها منتظر می‌مانند یا کف کوپه‌های پر ازدحام می‌نشینند. از خودم می‌پرسیدم چرا این همه مسافر هندی در این وضعیت طاقت‌فرسا آرام و ساکت‌اند و اعتراضی نمی‌کنند. در طول سفر با قطار شروع کردم به عکاسی و پیدا کردن پاسخ این سؤال.
جرثقیل راه حرکت ماشین‌ها به جنوب میدان هفتم‌تیر را بسته است و اتوبوس‌ها از جاهای مختلف دانش‌آموز و دانشجو در میدان خالی می‌کنند. از شمال میدان دسته‌های چند ده نفری پشت وانت‌هایی که به بلندگو مجهز شده‌اند به سمت جنوب در حال حرکت‌اند. صبح روز ۱۳ آبان است و میدان هفتم‌تیر اصلاً مثل روزهای دیگر نیست.