امروزه، «مصر» کشوری با هویتی اسلامی را به ذهن متبادر میکند، و گاهی از اقلیت مسیحیان قبطی آن نیز حرفی به میان میآید. این ذهنیت اغلب با این فرضِ ناخودآگاه همراه است که، اگر یهودیانی هم در مصر وجود داشته باشند، تعداد آنها بسیار اندک است. این ذهنیت درست و دقیق نیست.
اغلب متون دربارهی زندگی در شوروی، به ویژه خاطرات و زندگینامهها، بر بیزاری نویسندگانشان از اقدامات و شیوههای تفکر رسمی شوروی تأکید دارند ... با این حال، مخالفانْ واقعیتهای شوروی را نادیده نمیگرفتند بلکه توجهها را به آن جلب میکردند و خواهان تغییرش بودند.
نظم جدیدی در حال ظهور است ــ نظمی که میتوانیم آن را مدرنیتهی دیجیتال بخوانیم. در اینجا هدف ما بررسی بنیادهای معرفتشناختی مدرنیتهی دیجیتال است: شیوههای شناختن، سخن گفتن و تخیل کردنی که تعیینکنندهی این عصرند.
در ۲۰ ژانویه، یعنی روز معارفهی رئیسجمهور جدید، اعضای دولت بایدن مسئولیتهای خود را تحویل دولت جدید دادند، از جمله من که مسئولیت بهداشت جهانی را در «ادارهی توسعهی بینالمللی آمریکا» بر عهده داشتم.
چگونه ممکن است برداشتی از زمان به نفی تاریخ منجر شود و پیامدهای ناگواری برای تعاملات بشری داشته باشد؟
من به رواندا رفته بودم زیرا میخواستم بدانم از آن نسلکشی چگونه یاد میکنند ــ هم در مراسمهای یادبود رسمی و هم در ذهن قربانیان. میخواستم بدانم در وضعیتی که عاملان جنایت و قربانیان هر روز از کنار یکدیگر عبور میکنند، خاطرهی جمعی یک فاجعه چه شکلی دارد.
سه دهه پس از سال ۱۹۸۹، وقایع و گرایشهای غالب در اروپای شرقی نشان داد که انتقال دموکراتیک به آسانی برگشتپذیر است. از جمله نشانههای چنین وضعیتی این است که این منطقه به مکانی مساعد برای ابداع، اقتباس و توزیع نظریههای توطئه مبدل شده است.
ناهمسانی تفاسیر سیاسی از نسبیانگاری را چگونه میتوان توجیه کرد؟ چرا آموزهای فلسفی که عمدتاً به ماهیت حقیقت و جایگاه هنجارها مربوط است وارد مباحث و مناقشات سیاسی گوناگون میشود؟ در رابطه با استفاده از نسبیانگاری برای توجیه آنچه در اصل زیر پا گذاشتن حقوق بشر و از بین بردن آزادیهای مدنی به نام شرایط فرهنگی و تاریخی است، چه میتوان گفت؟