نویسنده با بررسی موقعیت جغرافیایی و سابقه‌ی اساطیری و تاریخیِ تنگه‌ی داردانل که آسیا و اروپا را به یکدیگر می‌پیوندد، به توصیف بحران پناهجویان در منطقه می‌پردازد. این تنگه نقطه‌ای حیاتی برای آنها و دروازه‌ی ورودشان به اروپاست. نویسنده با اشاره به ادبیات جهان و تاریخِ منطقه نشان می‌دهد که بحرانِ کنونی، پیشینه‌ای دیرینه دارد.

چرا حکومت ترکیه نسل‌کشی ارامنه را انکار می‌کند؟ آیا این حکومت توانسته حافظه‌ی اجتماعی و فرهنگیِ عاملان، شاهدان و قربانیان این نسل‌کشی را بزداید؟ انکار و هویت چه رابطه‌ای با یکدیگر دارند؟

نویسنده می‌کوشد براساس داده‌های جمعیت‌شناختیِ مربوط به پیشینه‌ی دینی دانش­‌آموزان مدرسه‌ی سعادتِ بَناتِ نجف‌آباد، تفاوت رویکرد بهائیان و مسلمانان به آموزش دختران در اوایل قرن بیستم را آشکار کند.

نظریه‌های توطئه از دوران مشروطه در تاریخ‌نگاری ایرانی رواج داشته و بسیاری از مورخین برجسته از همین دریچه به وقایع تاریخی نگریسته‌اند و در نتیجه تصورات ایرانیان از واقعیت، تا حد زیادی با توطئه‌باوری عجین شده است. این مقاله به کاوش در روایت‌های تاریخیِ گروه‌های مختلف پرداخته و شیوع این پارادایم را در میان ایرانیان تبیین می‌کند.

در حالی که جنبش مشروطه‌خواهی در ابتدای کار این امید را پدید آورد که سرانجام حقوق ملت از سیطره‌ی سلطنت و روحانیت رهایی خواهد یافت، اما تحولات بعدی مانع تحقق چنین غایتی شد. یکی از نتایج دامنه‌دار این امر، نفی امکان مشارکت سیاسی بهائیان ایران بود که تا انقلاب اسلامی تداوم یافت.

هرگاه دین نقشی اساسی در تعیین هویت داشته باشد، گورستان‌ها می‌توانند به عرصه‌ی کشمکش تبدیل شوند. مناسبات قدرتِ این‌جهانی و تعارض میان باورهایِ آن‌جهانی، و تعامل این دو، در محل تلاقی دو جهان خود را بیش از هر جای دیگر آشکار می‌کند. 

این مطالعه با بررسی سخنرانی‌ها و نوشته‌های آیت الله خمینی از دهه‌ی 1940 به بعد نشان دهد جنبش اسلام‌گرایی ایران که با انقلاب اسلامی به اوج رسید، در درجه‌ی اول خود را به عنوان جنبشی علیه بهائیان به مثابه‌ی دیگریِ درونی ایران تعریف کرد. دراین گفتمان، بهائی معادل بود با هر چیزی که اسلامی و ایرانی نبود.

تأسیس جمهوری اسلامی پایانی بود بر سیاستی که حدود ربع قرن، هویّت پارسی را ترویج کرده بود. این پژوهش بر اساس شاخص‌هایی همچون ایستایی/ پویایی، پارسی/ اسلامی، و فراگیر/ انحصاری بودن به مقایسه‌ی گفتمان‌های نخبگان حاکم بر ایران، سلطنت‌طلبانِ تبعیدی و جنبش سبز درباره‌ی مفهوم هویّت ملی می‌پردازد.