فاطمه مرنیسی، جامعه‌شناس و نویسنده‌ی اثرگذار مراکشی، در مقاله‌ی معروف «نوشتن بهتر از جراحی کشیدن پوست است» تأکید می‌کند که تنها راه واقعی زنان عرب برای جوان و زنده ماندن، نوشتن است.
نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و عضو کمپین لگام (لغو گام به گام مجازات اعدام) از اردیبهشت سال ۱۳۹۴ در زندان است، او اخیراً در پایان یک مرخصی سه‌روزه و بازگشت به زندان اوین، در یادداشت کوتاهی از تجربه‌ی بازگشت‌اش به خانه پس از سه و سال نیم نوشته است. خانم محمدی به ۱۶ سال زندان محکوم شده و همسر و فرزندان‌اش، علی و کیانا به پاریس هجرت کرده‌اند. آسو این نوشته را همراه با یادداشت‌هایی از دیگر فعالان اجتماعی و دوستداران نرگس محمدی به تدریج منتشر خواهد کرد. به امید آزادی اندیشه
آن را «غرابِ شیطان» می‌نامند. کشتی افسانه‌ای که ناخدایان هرمزگانی را در اعصار نه چندان دور اسیر خود می‌کرد و حالا بعد مدت‌ها گویا دوباره زنده شده است. صیادان هرمزگانی مدتی است که کشتی‌های چینی صید ماهی را به این نام خطاب می‌کنند. کشتی‌هایی که به‌رغم شکایات محلی‌ها تا مدت‌ها از سوی مسئولان خطای دید انگاشته می‌شد و وجودشان تکذیب می‌شد.
مستندِ دختران، به کارگردانی فری ملک‌مدنی، به رؤیاها و آرزوهای دختران نوجوانِ 9 مدرسه در سراسر ایران و موانعِ رسیدن به آن‌ها می‌پردازد. این مستند هفته‌ی گذشته در مدرسه‌ی مطالعات بین‌الملل دانشگاه آمریکایی در واشنگتن دی‌سی به نمایش درآمد.
مونا طحاوی، روزنامه‌نگار مصری-آمریکایی، به داشتن صراحت لهجه مشهور است و در فهرست زنان قدرتمند جهان عرب نام او به چشم می‌خورد. اولین کتاب او با عنوان روسری‌ها و پرده‌های بکارت: چرا خاورمیانه نیازمند انقلابی جنسی است در سال 2015 انتشار یافت.
در چند ماه اخیر شاهد موجی از دستگیری‌های فعالان مدنی در ایران بوده‌ایم. حدود یک ماه از دستگیری تعدادی از فعالان حقوق زنان، هدی عمید، نجمه واحدی و رضوانه محمدی می‌گذرد. چند روز قبل مریم آزاد نیز دستگیر شد. در این مدت فعالان مدنی تلاش کردند تا در مورد وضعیت نامشخص آن‌ها، دسترسی نداشتن آن‌ها به دادرسی عادلانه، طی نشدن روند حقوقی در مورد آن‌ها از لحظه‌ی دستگیری و غیرقانونی بودن نگهداری آن‌ها در زندان اطلاع‌رسانی و نسبت به این رفتار اعتراض کنند.
هفته‌ی گذشته یووال نوح هراری، نویسنده‌ی نامدار کتاب‌های «انسان خردمند» و «انسان خداگونه»، هشدار داد که خطر جنگ هسته‌ای، تغییرات آب‌وهوایی و آشفتگی تکنولوژیک بقای نوع بشر را تهدید می‌کند، خطری که جز با همکاری جهانی برطرف نخواهد شد.
عشق آتشین به ندرت ممکن است که دوام پیدا کند و معمولاً، به مرور زمان، جای خود را به مهرورزیِ مصلحت‌اندیشانه می‌دهد و شور و شدت آن به تدریج فروکش خواهد کرد. به همین دلیل، اغلب انتظار نداریم که احساسات عاشقانه‌ی آدم‌ها یک عمر دوام بیاورد. اما برخی از عشاق تا پایان عمرشان عاشق یکدیگر می‌مانند. دلیل ماندگاری عشق آن‌ها چیست؟
ایده‌ی برخورد دیرینه میان «دنیای اسلام» و «دنیای غرب» از اسطوره‌های خطرناکی است که در دوران مدرن به وجود آمده است. مبنای این اسطوره برداشت‌های تحریف‌شده‌ای از ماهیت اسلام و ماهیت غرب، به عنوان دو تمدن کاملاً مجزا و متخاصم، بود. در اواخر قرن نوزدهم و در اوج عصر امپراتوری‌ها، استعمارگران با ترویج بنیادگرایی تندرو میان تبعه‌های مسلمان خود، بنیان‌های مفهومی برای «نهضت اتحاد اسلامی» را به وجود آوردند.
در خیابان پنسیلوانیا، واقع در مرکز شهر واشنگتن دی‌سی، پایتخت ایالات متحده‌ی آمریکا، درست در چند قدمی کاخ سفید تابلویی جلوی در ورودی یک ساختمان با ظاهری کسل‌کننده است. تابلویی که نوید می‌دهد با ورود به چهاردیواری این مکان، «آرامش»، «سکوت»، «خواب آسوده» و «نفسی عمیق و راحت» در انتظار شماست. در قرن بیست‌ویکم هر چقدر جیبت خالی‌تر باشد، حق دسترسی‌ات به سکوت و آرامش کمتر است. باور ندارید؟
اخیراً گروهی از دانشمندان در مقاله‌ای در نشریه‌ی استفاده‌ی مجاز از طبیعت چنین نتیجه گرفتند که زمین، دستِ بالا، فقط می‌تواند به 7 میلیارد نفر، آن‌هم در سطح امرار معاش غذا برساند. اما اگر بخواهیم به «سطح بالای رضایت از زندگی» برای همه برسیم، از مرزهای بیوفیزیکی کره‌ی زمین تجاوز کرده و محیط‌زیست را تخریب خواهیم کرد.
محمد الدراجی، کارگردان عراقی، با دو فیلم رؤیاها (2006) و پسر بابِل (2010) به شهرتی جهانی دست یافت. جدیدترین اثر او، سفر (2017)، که به موضوع بحث‌انگیز تروریسم می‌پردازد، نخستین فیلم عراقی است که پس از 27 سال در سینماهای این کشور نمایش داده شده است. این فیلم نماینده‌ی عراق در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبانِ نود و یکمین دوره‌ی جوایز اسکار است. آن‌چه در ادامه می‌خوانید نقدی بر این فیلم و گفتگو با کارگردان آن است.
والسِ والدهایم، ساخته‌ی روث بِکِرمَن، فیلمساز کهنه‌کار اتریشی که امسال در جشنواره‌ی فیلم برلین نمایش داده شد و جایزه‌ی بهترین فیلم مستند را به دست آورد، فیلمی مهم و به‌موقع است. این مستند به کارزار تبلیغاتی کورت والدهایم، سیاستمدار دست‌راستی، در رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری اتریش در سال‌های 1986-1985 می‌پردازد.
کمتر از شش ماه پیش از آغاز جنگ عراق با ایران، صدام در یک سخنرانی ایرانی‌ها را «بزدل و کوتوله» خواند که خیال دارند «انتقام شکست جنگ قادسیه» را بگیرند و وعده داد که به نیابت از تمام عراقی‌ها و بلکه تمام اعراب خاطره‌ی قادسیه را زنده نگه می‌دارد و جلوی ایرانی‌ها می‌ایستد. جنگ ایران و عراق در گفتمان رسمی رژیم بعثی عراق «قادسیه‌ی صدام» خوانده می‌شد.
عاشورا واقعه‌ای تاریخی نیست. بسیار بیشتر از آن، بستری برای تعریف هدفمند باورهای انسانی در چارچوب یک ایدئولوژی مشخص است. اگرچه این ایدئولوژی مشخص به بهترین شکل ممکن در فرهنگ شیعی جای گرفته اما در میان غیر باورمندان نیز هواخواهان خود را دارد.
مونا طحاوی، روزنامه‌نگار مصری-آمریکایی، به داشتن صراحت لهجه مشهور است و در فهرست زنان قدرتمند جهان عرب نام او به چشم می‌خورد. اولین کتاب او با عنوان روسری‌ها و پرده‌های بکارت: چرا خاورمیانه نیازمند انقلابی جنسی است در سال 2015 انتشار یافت. او با تکیه بر تجارب زیسته‌ی خود و یافته‌های میدانی به دنبال یافتن پاسخی برای علل شیوع زن‌ستیزی در خاورم
در سال 1848، کارلو آلبرتو، پادشاه ایتالیا قانونی را امضاء کرد که بر اساس آن همه‌ی شهروندان ایتالیایی با یکدیگر برابر بودند. نود سال بعد، نوه‌ی او قانون دیگری را تنفیذ کرد که به این برابری پایان داد و بر تفاوت میان شهروندان درجه‌ی یک و دو صحه گذاشت. یهودیان، که تا آن زمان با دیگر هم‌وطنان خود «همسان» بودند، عضو نژادی «متفاوت» و پست‌تر شمرده شدند.
کمتر از دوهفته از انتشار یادداشت «بی‌نام» معروف در نیویورک تایمز می‌گذرد. یادداشتی از یک «مقام رده بالا در کابینه‌ی دونالد ترامپ» که مدعی شد او و بعضی دیگر از مقامات کابینه‌ی ترامپ به «گروه مقاومت داخلی» در کاخ سفید تبدیل شده‌اند، با خیلی از سیاست‌های ترامپ موافق نیستند و «سخت» تلاش کرده و می‌کنند که جلوی این دست اقدامات ترامپ را بگیرند.
حالا که به پشت سرم نگاه می‌کنم، می‌بینم مدتی بود که پسرمان داشت آماده می‌شد تا با پیراهن دامن‌دار به مدرسه برود. چند ماهی می‌شد که آخر هفته‌ها یا بعد از مدرسه، پیراهن دامن‌دار می‌پوشید. بعد شروع کرد به این که به جای لباس توی خانه هم همان را بپوشد. یک روز صبح، بلوز و شلوار تمیزش را که در آوردم تا بپوشد. نگاهی به من کرد و گفت: «لباس تنم هست.»