فاطمه مرنیسی، جامعه‌شناس و نویسنده‌ی اثرگذار مراکشی، در مقاله‌ی معروف «نوشتن بهتر از جراحی کشیدن پوست است» تأکید می‌کند که تنها راه واقعی زنان عرب برای جوان و زنده ماندن، نوشتن است.
حدود بیست سال پیش وقتی نخستین چاپ کتابم، مشروطه‌ی ایرانی و پیش‌زمینه‌های نظریه‌ی ولایت فقیه در لندن منتشر شد، نسخه‌ای از آن را به مصطفی رحیمی، حقوق‌دان، نویسنده و مترجم برجسته‌ی ایران پیشکش کردم و به همت مسافری به ایران فرستادم تا حتماً به او برسد. رحیمی پس از مطالعه‌ی کتابم، نامه‌ای به من نوشت و به نقد و بررسی آن پرداخت.
کارهای «دودنیک» را اولین بار به طور کاملاً اتفاقی در صفحه‌ی ایسنتاگرامش دیدم. تا قبل از آن حتی نمی‌دانستم چیزی به نام «روبان‌دوزی» به آن سبک و سیاق متفاوت وجود دارد. دریچه‌ی تازه‌ای رو به ذهنم باز شده بود، آن‌قدر که تا نیمه‌شب بیدار ماندم و هر چهارصد و پنجاه عکسی را که به اشتراک گذاشته بود به دقت دیدم.
دیدار دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، و کیم جونگ-اون، رهبر کره‌ی شمالی، برای خلع سلاح هسته‌ای و بهبود روابط کره‌ی شمالی و کره‌ی جنوبی در ماه‌های اخیر این امیدواری را در بین برخی از مهاجران کره‌ای ایجاد کرده است که شاید در آینده شاهد اتحاد دوباره‌ی دو کره باشیم. یک نویسنده‌ی آمریکایی که پدر و مادرش از جنگ‌زدگان کره‌ی شمالی‌اند، با مرور خاطرات خانودگی‌اش، به تأمل در این باره می‌پردازد.
واقعاً نمی‌دانم چطور نویسنده شدم. می‌توانم به تاریخ‌ها و واقعیت‌های مشخصی درباره‌ی پیشه‌ام اشاره کنم. اما باز خودِ این فرایند مرموز می‌مانَد. برای مثال، معلوم نیست چرا ابتدا باید بلندپروازی-میل به نویسندگی و دستیابی به شهرت و افتخار- به سراغم آمده باشد، آن‌هم مدت‌ها پیش از این که چیزی برای نوشتن به فکرم برسد.
تحریم‌های اقتصادی مؤثر نیستند اما تأثیر مخرب دارند. مؤثر نیستند، چون اغلب، اهداف کشور تحریم‌کننده را برآورده نمی‌کنند. تأثیر مخرب دارند چون به نقض بیشتر حقوق بشر در کشور تحریم شده می‌انجامند، دموکراسی و گذار به آن را تضعیف می‌کنند، فساد و خلافکاری را گسترش می‌دهند و به نابرابری اقتصادی دامن می‌زنند.
پوپولیسم باید مدافعان دموکراسی لیبرالی را مجبور کند که به نارسایی‌های کنونی در نظام نمایندگی جدی‌تر بیاندیشند. علاوه بر این، باید آن‌ها را وادار کند که به مسائل اخلاقیِ کلی‌تر بپردازند. معیارهای تعلق به یک واحد سیاسی چیست؟ چرا کثرت‌گرایی را باید حفظ کرد؟ و چگونه می‌توان دغدغه‌های رأی‌دهندگان به پوپولیست‌ها را جدی گرفت و آن‌ها را شهروندانی آزاد و برابر شمرد، و نه بیمارانی متأثر از سرخوردگی، خشم، و نفرت؟
آیا رسانه‌ها می‌توانند با پوشش واقعیت و تأکید بر این رسالت، نظر مخاطبان خود را تغییر دهند؟ وقتی پیوسته در معرض اخبار تلخ و ناگوار قرار می‌گیریم چه پیامدهای روانی و جسمی در انتظار ماست؟
منشور کوروش سابقه و رزومه‌ی بحث حقوق بشر مدرن است از آن رو که بحث و گفتاری در منقبت آدمی است. حقوق بشر را آغاز این بوده است. به عبارت دیگر آدمی آدمی است در هر مقامی که هست، چه تابع چه متبوع، چه پیروز و چه مغلوب و این را کم نگیریم.
اعتراض‌ها به مشکلات معیشتی و حجاب اجباری، چه تأثیری بر جنبش زنان در ایران گذاشتند؟ آیا این دو حرکت، که زمستان گذشته خیابان‌های ایران را تکان دادند و پس‌لرزه‌های آن‌ها هنوز ادامه دارد، می‌توانند نیروهای جدیدی را به جنبش زنان اضافه کنند و استراتژی‌های آن را تغییر دهند؟
ما زندانیان نیز اخباری را می‌شنویم. اعتراض‌های خیابانی، دستگیری و بازداشت، و بازداشت و بازداشت که شاهد آن هستیم. در کنج عزلت و زندان به رؤیاهایم پناه می‌برم.
در سال‌های اخیر، خشکسالی دامن بسیاری از روستاهای ایران از جمله روستای زیلایی در استان کهکیلویه و بویراحمد را گرفته است. علاوه بر خشکسالی، فقر، بیکاری، فقدان زیرساخت‌ها و امکانات لازم، از جمله دلایل مهاجرت اهالی روستاهایی مثل زیلایی است. این روستاها در حالی به طور فزاینده خالی‌تر و خلوت‌تر می‌شود که این منطقه سرشار از منابع ثروت است. زیلایی شاید آب نداشته باشد اما نفت دارد، نفتی که البته فایده‌ای برای اهالی ندارد. نفتی که نه نانی شده است، نه مدرسه‌ای برای کودکان و نه جاده‌ای برای مسافران.
کمترین نرخ مشارکت نیروی کار زنان در جهان به کشورهای عربی تعلق دارد. با توجه به نرخ 48.7 درصدی مشارکت زنان در سطح جهان، مشارکت 21 درصدی زنان در این منطقه نوعی عقب‌ماندگی محسوب می‌شود. با وجود افزایش دسترس زنان به آموزش در کشورهای عربی، زنان عرب با نرخ بالای بیکاری مواجه‌اند، به ویژه زنان جوان و تحصیل‌کرده. وضعیت مشارکت نیروی کار زنان معضلی است که به بحث‌های داغی دامن زده است.
بیش از چهار سال است که «لایحه‌ی تأمین امنیت زنان» از سوی فعالان حقوق زنان ایران و برخی نمایندگان مجلس دنبال می‌شود، اما هنوز به تصویب نرسیده است. از قرار معلوم، این لایحه در قوه‌ی قضائیه در حال بررسی است و برخی از مواد آن نیز حذف شده است. زنان ایران هنوز چشم به راه تصویب لایحه‌ای هستند که، با معرفی انواع خشونت علیه زنان، راهکارهای قانونی برای احقاق حقوق آنان و برقراری عدالت بین مرد و زن ارائه می‌کند.
یکی از پیامدهای تحلیلِ ارائه‌شده در این کتاب این است که باید «ناسیونال سوسیالیسم» آلمانی و «فاشیسم» ایتالیایی را هم جنبش‌های پوپولیستی دانست؛ هرچند بی‌درنگ باید افزود که این‌ها فقط جنبش‌هایی پوپولیستی نبودند بلکه ویژگی‌هایی داشتند که عناصر ذاتی پوپولیسم به معنای دقیق کلمه نیستند: نژادپرستی، تجلیل خشونت، و پایبندی افراطی به «اصل رهبری».
ردپای نسرین ستوده در کنار لیست بی‌شمار محکومان امنیتی و هر کجا که نشانی از بی‌عدالتی است حک شده، از فعالان حقوق زنان و وکلای مدافع حقوق بشر گرفته تا کارگران، دختران خیابان انقلاب، روزنامه‌نگاران، دانشجویان و کودکان محروم به اعدام.
لوته گیوِن، هنرمند خلاق هلندی، از داوطلبان سرتاسر جهان خواسته تا برای ثبت و بازتولید صدای شن‌ها در صحراهای گوشه و کنار زمین به او کمک کنند. گیون نمایشگاه‌هایی در کشورهای مختلف دنیا برگزار کرده و کار خود را به یک رسانه محدود نکرده است. حاصل این پروژه‌ی هنریِ او نیز به یک اندازه به فرایند آفرینش اثر و نمایش آن بستگی دارد.
روشنفکر کیست و چه وظایفی بر عهده دارد؟ یکی از نامدارترین اندیشمندان این دوران، نوام چامسکی، سال‌هاست به این موضوع پرداخته و اخیراً کتابی در این باب نوشته است.
آیا کسی می‌تواند بی آن که خود شرور باشد، به اعمال شرورانه دست بزند؟ این سؤال بغرنجی است که هانا آرنت، فیلسوف و نظریه‌پرداز سیاسی آلمانی، در سال ۱۹۶۱ به آن پرداخته است، او در آن زمان مشغول تهیه‌ی گزارشی درباره‌ی محاکمه‌ی آدولف آیشمن، مسئول هماهنگی برای انتقال دادن میلیون‌ها یهودی به اردوگاه‌های مرگ و متهم به همدستی در جنایات نازی‌ها، برای مجله‌ی «نیویورکر» بود.