جغرافیا علیه تاریخ

رازداری نه تنها یکی از اجزای ناگسستنیِ زندگی خصوصی بلکه رابطه‌ای اجتماعی و ابزاری مفید برای ایجاد و تحکیم پیوندهای میان‌انسانی است. بحران کنونیِ زندگی خصوصی را می‌توان معلول میل وسواس‌گونه به افشای راز دانست.

نظریه‌های توطئه از دوران مشروطه در تاریخ‌نگاری ایرانی رواج داشته و بسیاری از مورخین برجسته از همین دریچه به وقایع تاریخی نگریسته‌اند و در نتیجه تصورات ایرانیان از واقعیت، تا حد زیادی با توطئه‌باوری عجین شده است. این مقاله به کاوش در روایت‌های تاریخیِ گروه‌های مختلف پرداخته و شیوع این پارادایم را در میان ایرانیان تبیین می‌کند.

دادستان پیشین دیوان کیفری بین‌المللی با بررسی محاکمه‌ی رادوان کاراجیچ می‌کوشد پیوند میان نسل‌کُشی در یوگسلاوی سابق با کشتار کنونی در عراق و سوریه را نمایان کند تا شاید بتوان راهی برای مقابله با خشونت و کشتار یافت.

افشای اسناد پاناما به این مناقشه دامن زده که منظور از «حریم خصوصی» و «عرصه‌ی عمومی» چیست؟ مرز میان آن‌ها ایستا است یا پویا؟ نهادهای عمومی از چه راه‌هایی به حریم خصوصی تجاوز می‌کنند؟ تسخیر عرصه‌ی عمومی توسط امور کاملاً خصوصی به چه معنا است؟

نویسنده می‌کوشد با بررسی تأثیر نابرابری اجتماعی بر سلامتی جامعه، نشان دهد که نه تنها ثروت و طول عمر رابطه‌ی نزدیکی دارند بلکه توزیع نابرابر ثروت، آفت‌ها و بیماری‌های اجتماعی را افزایش داده و از "امید به زندگی" می‌کاهد، در حالی‌که افزایش برابری اجتماعی می‌تواند سلامتی  کل جامعه را بهبود بخشد.

برجام و بازگشایی دروازه‌های تجارت میان ایران و کشورهای خارجی به سود کیست؟ ایران، کشورهای خارجی یا هر دو طرف؟ نویسنده می‌کوشد با استناد به الگوها و داده‌های معتبر اقتصادی به این پرسشِ مهم پاسخ دهد.

 پیروان آیین بهائی -آیینی که در قرن نوزدهم در ایران بنا نهاده شد- طبیعت را تجلی اراده‌ی الهی می‌دانند، دین و علم را رهیافت‌هایی مکمل برای رسیدن به حقیقت می‌شمارند، و به آن دسته از فرایندهای توسعه‌ی فردی و اجتماعی می‌پردازند که وحدت، وابستگی متقابل، عدالت اجتماعی، و پایداری بوم‌شناختی را ترویج می‌کند.

بشر شتابان به سوی عصر زمین‌شناختیِ نوینی روان است، عصری که در آن تأثیر آدمی بر کره‌ی زمین نادیده نخواهد ماند. این مقاله‌ به بحث‌هایی می‌پردازد که بر سرِ این پدیده درگرفته است.

در نیمه‌ی نخست قرن بیستم، شماری از روشنفکران سیاه پوست آمریکایی مجذوب تعالیم بهائی شدند. یکی از آنها، دابلیو. ای. بی. دوبوا، مورخی نامدار و از بنیان‌گذاران "انجمن ملی ترقی رنگین پوستان" بود. این مقاله به فراز و نشیب رابطه‌ی او با آیین بهائی می‌پردازد.

برخلاف تصور رایج، "بحران پناهندگی" ناشی از ورود صدها هزار نفر از خاورمیانه و آفریقا به اروپا نیست. این بحران، معلول نظام مهاجرتی اروپا است که بر اساس سلبِ عاملیت از پناهجو و نفی کرامت او بنا شده، نظامی که نه جزئی از راه حل بلکه خود بخشی از مشکل است.

این مقاله با بررسی تاریخ سی‌ساله‌ی مدرسه‌ی دخترانه‌ی تربیتِ تهران از اواخر دوران قاجار تا دوره‌ی رضاشاه، ماهیت ارتباط میان بهائیان ایرانی و آمریکایی، و تحولات اجتماعی و سازمانی بهائیان در اوایل قرن بیستم را روشن می‌سازد.

نویسنده می‌کوشد براساس داده‌های جمعیت‌شناختیِ مربوط به پیشینه‌ی دینی دانش­‌آموزان مدرسه‌ی سعادتِ بَناتِ نجف‌آباد، تفاوت رویکرد بهائیان و مسلمانان به آموزش دختران در اوایل قرن بیستم را آشکار کند.

با برآمدن جمهوری اسلامی، روایت شیعیِ شهادت، که تا آن زمان بیشتر بر مظلومیت امام حسین تأکید می‌کرد، به خدمت اهداف ایدئولوژیک و سیاسی درآمد. در مقابل، روایت آیین بهائی از شهادت، که آن را آخرین چاره برای اثبات عقیده می‌داند، بهائیان ایران را  به "استقامت سازنده" تشویق کرد.

یکی از نامدارترین نظریه‌پردازان علوم سیاسی به اهمیت صحتِ انتخابات و علل خدشه‌دار شدن آن می‌پردازد و تحلیل هوشمندانه‌ای از پیوند میان صحتِ انتخابات و دموکراسی در سراسر جهان ارائه می‌دهد.

این مقاله به اختصار پیامدهای تحریم‌ها و اعتراض‌های انتخاباتی برای دموکراتیزاسیون حکومت‌های مختلط را بررسی می‌کند. بر اساس یافته‌های اصلی این پژوهش، تحریم‌ها به شکستِ انتخاباتی حکومت‌های مختلط شتاب می‌بخشد اما در نهایت به افزایش رقابت در حکومت‌های بعدی نمی‌انجامد.

اعضای شوراهای محلی، ملی و بین‌المللی جامعه‌ی بهائی با رأی‌گیری انتخاب می‌شوند اما این انتخابات ویژگی‌هایی دارد که آنها را از سایر انتخابات دموکراتیک متمایز می‌کند. اَبی‌زاده با تأمل بر معیارهای رأی‌دادن و شیوه‌ی مشورت درباره‌ی آنها، به بررسی این ویژگی‌ها می‌پردازد.

دادستان پیشین دیوان بین‌المللی لاهه با نگاهی گذرا به سرگذشت سوگناک بومیان کانادا نشان می‌دهد که مجادله بر سر تعریف حقوقی دقیق "نسل‌کُشی فرهنگی"، آشتی ملی و تحول واقعی در این کشور را به تعویق می‌اندازد.

تاکنون دولت اسلامی ویدئوهای متعددی از تخریب و انهدام آثار باستانی را منتشر کرده است. نویسنده‌ی مقاله اغلبِ واکنش‌ها به این ویدئوها را "مصرف کردن داعش" می‌خواند و می‌کوشد با بررسی دلایل تهیه‌ی این کالاهای رسانه‌ای این مصرف‌گرایی را نقد کند.