در پارک‌ها تجربه‌ی با هم بودنی دور از هم را داریم. این تابِ یکدیگر را در نزدیکی هم آوردن، با حفظ فاصله‌ها، بنیادهای صلح را در زیست اجتماعی ما تقویت می‌کند. در کنار هم بودنْ ما را بی‌خطرتر می‌کند. دیدار انسان، آدم‌ها را از دور و نزدیک برانداز کردن، با آنها معاشرت و اختلاط کردن، گامی به سوی رفع بیگانگی و رفع خطر جنگ است.
رئیس جمهور رواندا برای رسیدگی به امور شخصی به منهتن آمده است. قرار است که دختر پل کاگامه در مقطع کارشناسی ارشد رشته‌ی امور بین‌الملل از دانشگاه کلمبیا فارغ‌التحصیل شود. با کاگامه در اتاقی در هتل «پارک هایات»، در نیم‌بلوکیِ جنوب «سنترال پارک»، گفت‌وگو می‌کنم. او می‌گوید، «پسرم هم از ویلیامز کالج فارغ‌التحصیل می‌شود.»
واسیلی گروسمنِ نویسنده، همدل با حزب کمونیست، نخستین گزارشگری بود که به توصیف اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها پرداخت اما به تدریج به مخالف حکومت تبدیل شد، کاگ‌ب تمام دست‌نوشته‌های او را ضبط کرد و میخائیل سوسلوف «کاردینال و عالیجنابِ خاکستریِ» کرملین که ۳۰ سال نظریه‌پرداز حزب کمونیست شوروی بود به او گفت اهمیتی ندارد که چه چیز درست یا نادرست است، «نویسنده‌ی اهل شورویِ ما باید آن چیزی را تولید کند که برای جامعه ضروری است».
احتمالاً آگوستین قدیس اولین اندیشمند برجسته‌‌‌‌ای بود که به تفصیل به این موضوع پرداخت که حکومت‌ها چطور برای مقاصد داخلی خود از دشمنانشان استفاده می‌کنند. او به روشنی نشان می‌دهد که جمهوری رم چطور بر اثر تنش‌ها و درگیری‌‌‌های داخلی رو به انحطاط گذاشت؛ آن هم در زمانی که دشمن بزرگ باستانی‌اش کارتاژ، نابود شده بود.
امروز همه می‌دانند که نخست‌وزیر صربستان زنی همجنس‌گرا است و نخست‌وزیر مرد ایرلند هم با سربلندی از همجنس‌گراییِ خود حرف می‌زند. همین امر در مورد مدیر عامل اپل و تعداد زیادی از سیاستمداران، تاجران، هنرمندان و دانشمندان صادق است با این حال دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم که آزادی اقلیت‌های جنسی حتماً در سراسر جهان گسترش خواهد یافت و سرانجام به عربستان سعودی و برونئی هم خواهد رسید. در واقع، وقوع واکنش‌های منفیِ همجنس‌گراهراسانه حتی در لیبرال‌ترین کشورها نیز محتمل است.
حامیان انرژی هسته‌ای می‌گویند مطمئن بودن نسبی و ظرفیت راکتورها این انتخاب را در بین سایر سوخت‌های غیرفسیلی از قبیل انرژی‌های بادی و خورشیدی آسان می‌کند زیرا این منابع انرژی گاهی دچار نوسان و گاهی هم از دسترس خارج می‌شوند اما هیچ‌کس منکر این نیست که نیروگاه‌های هسته‌ای قدیمی با زیرساخت‌های فرسوده که اغلب بیش از عمر واقعی‌شان کار می‌کنند بی‌نهایت کم‌بازده‌اند و بیشتر احتمال دارد که فاجعه بیافرینند.
علت اصلیِ کژکاریِ آیین کاتولیک عبارت است از زن‌ستیزیِ الهیاتی، سرکوب جنسی، و روحانیت‌محوری و مخفی‌کاری همراه با آن که هم علت اساسی و هم عامل مستمرِ فاجعه‌ی کنونیِ کلیسای کاتولیک است. اما وقتی تشکیلات سازمانی کلیسا از بین برود چه چیزی از ارتباط با مسیح باقی می‌ماند؟ این پرسشی است که سال‌ها قبل پیش از آن که از منصب کشیشی استعفا دهم از خودم پرسیدم.
«پیش از نشستن...نگاهی به دورتادور اتاق انداختم. روی یکی از دیوارها، تصویر آیت‌الله خمینی و آیت‌الله خامنه‌ای در یک قاب قرار داشت ــ صحنه‌ای بسیار آشنا در تمامی ساختمان‌های دولتی و بسیاری از ساختمان‌های بخش خصوصی. روی دیوار مقابل تصویر دیگری دیده می‌شد ــ پرتره‌ای از فروید.» افسانه نجم‌آبادی در آغاز کتاب خودهای وانمودگر دیوارهای اتاق «کمیسیون تغییر جنسیت پزشکی قانونی» را این‌چنین توصیف می‌کند.
اگر ایده‌ی رایج و مد روز در دهه‌ی ۱۹۸۰ «سیر صعودی» بود، شعار این دهه «صداقت» است. این ایدئال غالب که باید با خودت روراست باشی و «خود واقعی‌ات باش» به ندرت به نقد کشیده می‌شود. اما اگر این آرمان مانعی بر سر راه دگرگونی فردی بوده باشد و همگان را به ماندن در موقعیت موجودشان ترغیب کند، چه؟
اسلام‌هراسی چیست و چطور می‌شود تعریف‌اش کرد؟ آیا مسلمانانی که با عقاید و ارزش‌ها و آداب اسلامی در غرب زندگی می‌کنند فرهنگ و ارزش‌های غربی را به خطر می‌اندازند؟ آیا نقد اسلام به معنی ستیز با مسلمانان است؟ اسلام‌هراسی در جهان چه رابطه‌ای با تجربه‌ی چهل سال گذشته در ایران دارد؟
کتاب سایه‌روشن نمونه‌ای است از یک روایت چندصدایی و ترکیبی است از یک تحقیق جامعه‌شناختی/مردم‌شناختی با چاشنی ادبیات. این کتاب حاصل «هم‌نوشتی» پانزده زنِ اکثراً مهاجر و پناهنده‌ی ساکن هلند است که زیر نظر دکتر هاله قریشی و همکارش کریستین برینکخریو طی یک دوره‌ی کارگاه آموزشی سرگذشت‌نامه‌نویسی در سال ۲۰۱۰ به زبان هلندی تهیه و تدوین شده است.
مدیرعامل شرکت بهره‌برداری متروی تهران و حومه: «رعایت حجاب اسلامی در مترو الزامی است و ارتباطی به واگن یا ایستگاه ندارد.»
در حالی که بیشتر ما گرایش‌های از پیش تعیین شده‌ای به وسواس داریم، و بعضی بیش از دیگران چنین هستند، محیط فرهنگی کنونی ما این گرایش‌ها را تشویق می‌کند و شدت می‌بخشد. امروزه فرایند آموزش و پرورش، یعنی شیوه‌ی سیستماتیکی که ما وسواس را پاداش می‌دهیم و تقویت می‌کنیم، از دوران ابتدایی آغاز می‌شود.
اسلام‌هراسی چیست و چطور می‌شود تعریف‌اش کرد؟ آیا مسلمانانی که با عقاید و ارزش‌ها و آداب اسلامی در غرب زندگی می‌کنند فرهنگ و ارزش‌های غربی را به خطر می‌اندازند؟ آیا نقد اسلام به معنی ستیز با مسلمانان است؟ اسلام‌هراسی در جهان چه رابطه‌ای با تجربه‌ی چهل سال گذشته در ایران دارد؟
این روزها تاریخ حال و روز خوبی ندارد. ظاهراً نسل ما در این شکاکیت با هگل، فیسلوف آلمانی، همداستان است که تنها درسی که تاریخ به ما می‌آموزد این است که هیچ‌گاه کسی از تاریخی چیزی نیاموخته است. بسیاری با این گفته‌ی هنری فورد، بازرگان آمریکایی، همدل‌اند که تاریخ تقریباً حرف مفت است.
مسجد در دست احداث در پایتخت آلبانی بزرگ‌ترین مسجد شبه‌جزیره‌ی بالکان خواهد بود. هر چند هنوز چند ماه تا گشایش این مسجد باقی مانده اما این بنای تقریباً 10 هزار متر مربعی بر گوشه‌ای از تیرانا سایه افکنده و ساختمان پارلمان را تحت‌الشعاع قرار داده است.
هیچ چیز بیش از کمک به دیگری و دست یاری به سوی دوستان و نزدیکان، آدمی را خوشحال و راضی نمی‌کند. نه سال‌ها ورزش مدام، نه غذای سالم، نه پول و امکانات مادی فراوان، نه ساحل دریا و آفتاب و نخل‌های بلند، نه تن سالم، نه برنامه‌ریزی دقیق و مدرک تحصیلی خوب، نه شغل ایدئال آن‌قدر مهم و کلیدی نیست که «ارتباط انسانی» و کمک به هم‌نوع و گروه‌های دوستی.
سی سال قبل دموکراسی، پپسی، آدامس توربو، موز و اضطراب را برای ما به ارمغان آورد و به احساس امنیت پایان داد.
شاید هنوز برخی به خاطر بیاورند، صبحگاه جمعه‌ها اواسط دهه‌ی هفتاد شمسی را که با آنکه روزِ تعطیل بود، زود از رختخواب بیرون می‌خزیدیم تا تنها برنامه درباره‌ی فلسفه را از زبان خود فیلسوفان ببینیم. این برنامه دوبله‌ای بود از برنامه‌های «مردان اندیشه» که برایان مگی مجری آن بود.
تابستان امسال فصل ویژه‌ای برای پاس‌داشت ادبیات آمریکا است. در برنامه‌هایی که از ژوئن آغاز می‌شود، نمایشگاه‌ها، همایش‌ها، و گشت‌وگذارهایی به مناسبت دویستمین زادروز والت ویتمن و هرمان ملویل، و به منظور ارج‌گذاری به زندگی، آثار، و اثرگذاری‌های این دو برگزار می‌شود. اما بزرگداشتِ آن‌چنانی برای دویستمین زادروز یک نویسنده‌ی مهم دیگر آمریکا برگزار نخواهد شد: جولیا وارد هاو.
آیا از حیث اخلاقی کشورها موظف‌اند که مهاجران را به درون خود راه دهند و به ایشان حق عضویت در جامعه‌ی خود را اعطاء کنند؟ آیا مهاجرپذیری تکلیف اخلاقی کشورهای مهاجرپذیر است یا امری اختیاری؟ آیا ما باید به سوی جهانی بدون مرز برویم که آدمیان می‌توانند آزادانه به هرجا که می‌خواهند بروند و در صورت تمایل در هر جایی غیر از زادگاه خود اقامت کنند و به عضویت جامعه‌ی میزبان درآیند؟
در یک سال گذشته، زباله‌های دنیا در سواحل جنوب شرقی آسیا روی هم تلنبار شده است. صندوق‌های زباله‌های به‌دردنخورِ کشورهای غربی در بندرهای فیلیپین، اندونزی و ویتنام انباشته شده و ضایعات پلاستیکیِ واردشده از اروپا و آمریکا زباله‌زارهای سمیِ وسیعی را در سراسر مالزی پدید آورده است.
