پرامودیا آنانتا تور، برجسته‌ترین نویسنده‌ی اندونزی، از آزادی‌خواهان و هواداران استقلال کشورش از هلند بود. بعد از استقلال اندونزی، هم به زندان افتاد و هم به حصر خانگی و تبعید محکوم شد. با این حال، رنج‌های تاریخی هموطنان خود و دشواری‌های پیش روی آن‌ها را در رمان‌های خود به شکل درخشانی روایت کرد.
ایمره کرتس، نویسنده‌ی یهودی‌تبار مجارستان، با تأمل بر تجربه‌ی شخصی‌اش از اسارت در اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها، راه تازه‌ای برای روایت کردن تاریخ هولوکاست گشود. کرتس در رمان «بی‌سرنوشتی»، به جای تلاش برای فهم کلیت هولوکاست، موفق شد این فاجعه را با اتکا به جزئیات تجربه‌های یک نوجوان بازآفرینی کند.
«کتابخانه‌ی بریتانیا»، در نمایشگاهی با عنوان «تبلیغات سیاسی: قدرت و ترغیب»، آثاری را به معرض دید می‌گذارد که نوع متفاوتی از تبلیغات سیاسی را عرضه می‌کنند. از جمله‌ی این آثار مجموعه‌ای از کارت پستال‌های متعلق به دوران جنگ جهانی دوم است که بر اساس یکی از داستان‌های «شاهنامه» ترسیم شده‌اند.
چینوآ آچه‌به، نویسنده، شاعر، و منتقد نیجریه‌ای، از سرشناس‌ترین رمان‌نویسان آفریقا بود. آچه‌به در رمان‌های خود، با تأمل بر گذشته‌ی استعماری نیجریه و با نگاهی نو به معضلات قوم‌گرایی و دیگر مشکلات این کشور بعد از استقلال، روایت جدید و جذابی از تاریخ و تقدیر نیجریه‌ای‌ها به دست داد.
آیا زمان و واقعیت صرفاً مجموعه‌ای است از لحظات و ادراکاتی گسسته که هرکس به میل خود آن‌ها را به هم پیوند می‌دهد؟ اگر این طور باشد، چطور می‌توانیم تاریخ و گذشته را درک کنیم؟ بورخس، نویسنده‌ی برجسته‌ی آرژانتینی، در داستان‌های خود شیوه‌های تازه‌ای برای نگرش به زمان در اختیار ما می‌گذارد.
چشم‌های خالی و بی‌نورش، انگار چشم‌های باز مانده در تنِ مُرده‌ای بودند که خیلی وقت است جان داده و کسی نبوده که ببنددشان. فقط چشم‌هایش نبود، صورت تپل و سرخ و سفیدش، کوچک و زرد شده بود و خودش، سردِ سرد بود. بغلش که کردم، زیر هُرم آفتاب مردادماه تهران، می‌لرزید و وسط هق‌هق‌های بی‌صدایش، فقط اسم گلنار را می‌شنیدم.
فکر می‌کنید مردان نامرئی، سفر در زمان، ماشین‌های پرنده، و سفر به کُرات دیگر حاصل تخیل اروپایی یا غربی‌اند؟ «هزار و یک شب» را، که مجموعه‌ای از قصه‌های عامیانه‌یِ جمع‌آوری شده در طول عصر طلایی اسلام از قرن هشتم تا قرن سیزدهم میلادی است، باز کنید: خواهید دید که پر از این داستان‌هاست، و از این بیشتر!
عرف و عقل سلیم به ما می‌گویند که نبردهایی که به شکست ما منتهی می‌شوند ارزش جنگیدن ندارند. با این حال، فارغ از شکست و پیروزی، و برای پاس‌داری از ارزش‌ها و آرمان‌هایمان، باید با «بدبینی دن کیشوت‌وار» و با «جسارت اخلاقی» به جنگ هیولاهای امروزی برویم، همچنان که دن کیشوت به جنگ آسیاب‌های بادی رفت.