هم مدافعان و هم مخالفان اردوغان، رئیس جمهور کنونی ترکیه، مقایسه‌ی او با عبدالحمید، آخرین سلطان عثمانی، را درست می‌دانند. از نظر منتقدان، عبدالحمید یک مستبدِ واپس‌گرا بود، اما هوادارانِ اردوغان او را آخرین فرمانروای بزرگ مسلمان می‌دانند. برداشت مشابهی درباره‌ی اردوغان رواج دارد: بسیاری او را مردی مقتدر می‌دانند که به دنبال احیای روح امپراتوری عظیم ...
در سال‌های منتهی به «جنگ داخلی آمریکا»، این کشور شاهد وقایعی چون دوقطبی شدنِ عرصه‌ی سیاسی، سوءظن شدید مردم نسبت به یکدیگر، و رواج توهم توطئه در سطح افکار عمومی بود. در این مقاله، یکی از سرشناس‌ترین مورخان آمریکا دیدگاه خود را درباره‌ی تفرقه و دوپارگی در آمریکای آن دوران و آمریکای زمان حال طرح می‌کند.
«دموکراسی»، به معنای حاکمیت مردم بر سرنوشت خود، را یکی از مهم‌ترین دستاوردهای بشری در جامعه‌ی مدرن می‌دانند. با این حال، دموکراسی یک ساختار سیاسی است، و سیاست نباید تمام وجوه جامعه و تعاملات اجتماعی ما را در بر بگیرد. برای بقای دموکراسی، باید مجالی برای روابط انسانی فارغ از تمایلات و تعهدات سیاسی فراهم کنیم.
ناهید نصرت و ناهید حسینی از نسل چهارم فعالان سیاسی چپی بودند که شش دهه پس از انقلاب اکتبر روسیه، در پی فشار و سرکوب حکومت‌های وقت، مجبور به ترک ایران و پناهندگی به شوروی شدند. آن دو اگرچه سال‌ها پس از انقلاب اکتبر به شوروی رسیدند، همچنان تحت تأثیر آموزه‌های آن انقلاب و به دنبال ساختن جامعه‌ای عادلانه‌تر بودند، اما واقعیت‌های تلخی آن‌ها را سرخورده کرد.
تازه‌ترین رمان سلمان رشدی، «خانه‌ی گولدن‌ها»، که با آغاز به کار باراک اوباما به عنوان رئیس جمهور آمریکا آغاز می‌شود و با انتخاب دونالد ترامپ برای تصدی این منصب به پایان می‌رسد، تصویری دقیق و گسترده از فضای نیویورک در این دوره است. رشدی از انگیزه‌های خود برای نوشتن این رمان و دیگر ماجراهای مهم زندگی‌اش می‌گوید.
در نخستین روز سال ۱۹۱۸، اسد خان، سفیر وقت ایران در پتروگراد، به «کمیساریای مردمیِ امور خارجه» احضار شد. در آن جلسه به او می‌گویند که ایران موضوع بندهای ۹ و ۱۰ از توافق‌نامه‌ی تازه‌ای است که دولت بلشویکیِ روسیه با کشورهای درگیر در جنگ بسته، و منظور از آن توافقاتِ مقدماتی برای قرارداد صلحی موسوم به «برست-لیتوفسک» است.
می‌گویند هرچه در کشوری خودکامگی بیشتر باشد، مردم بیشتر صدایشان در می‌آید و در نتیجه ادبیات بهتری هم به بار می‌نشیند. اگر این تنها راه موجود بود، من حاضر بودم همه‌ی اعتبار ادبی‌ام را در این راه صرف کنم. اما چنین نیست، و به همین دلیل در طول زندگی‌ام پیوسته و سرسختانه نوشته‌ام.
در دورانِ پس از جنگ داخلی اسپانیا، به نظر می‌رسید مشکل اصلی این کشور در مورد ملی‌گراییِ محلی به جدایی‌طلبان ایالت باسک مربوط می‌شود. اما همان‌طور که رویدادهای اخیر نشان می‌دهند، اکنون بارسلونا – مرکز ایالت کاتالونیا – کانون مهم‌ترین مسئله‌ای است که کشور اسپانیا با آن مواجه است: مسئله‌ای با ریشه‌های عمیق تاریخی.