«نه! فراموش نمی‌کنیم!»: این عبارت، در کنار یاد افرادی که مدت‌ها پیش کشته یا مفقود شده‌اند، هر روز بیش از پیش در شبکه‌های اجتماعی و گفتگوی مردم به گوش می‌رسد. چرا بعضی از مردم، بر عدم فراموشی اتفاقات تلخی از این دست - که شاید حتی در گذشته‌های دور افتاده باشند- اصرار دارند؟ این کار چه سودی دارد؟ چه چیزی قرار است فراموش شود و چرا؟
چرا دموکراسی در کشورهای اروپای شرقی زود ریشه گرفت، اما در جهان عرب به جایی نرسید؟ روسیه چگونه از دروغ‌پراکنی و انتشار اطلاعات نادرست به عنوان حربه‌ای برای اثرگذاری بر فضای سیاسی کشورهای غربی استفاده می‌کند؟ راه‌های مقابله با این اقدامات مخرب چیست؟
میلیون‌ها نفر از اهالی روسیه و اروپای شرقی به این باور رسیده‌اند که در دوران حکومت کمونیستی زندگی‌شان بهتر از امروز بوده، اما مناقشه بر سر حافظه‌ی جمعی و خاطرات مردم از کمونیسمِ قرن بیستمی ادامه دارد. دو ارتش ایدئولوژیک در دو سوی شکاف عمیقی در مقابل یکدیگر قرار گرفته‌اند: «جنگ سرد» ۳۰ سال پیش به پایان رسید، اما تلاش برای تعریف حقیقت «تاریخ کمونیسم» در آمریکا و اروپا ادامه دارد.
آینده‌ی تغییرات در جامعه‌ی ایران و چگونگی و مسیر تحقق دموکراسی و پاس‌داشت حقوق بشر از جمله مباحثی است که در چند دهه‌ی اخیر همواره مورد بحث و مناقشه بوده است. «آسو»، در سلسله گفت‌وگوهایی با شماری از فعالان و تحلیلگران سیاسی و مدنی درباره‌ی ضرورت و چگونگی تغییرات در ایران، ملزومات وقوع این تغییرات، و بازوهای تغییر در جامعه گفت‌وگو کرده است.
قانون اساسی آمریکا «آزادی دینی» برای همه‌ی شهروندان کشور را تضمین کرده است؛ اما این برابری و آزادی به سادگی دست نیامد. بنیان‌گذاران کشور آمریکا و رهبران و نمایندگان ایالت‌ها راه طولانی و دشواری را برای رسیدن به این هدف پیمودند. این مقاله نگاهی عبرت‌آموز به تلاش‌های آن‌ها می‌اندازد.
مسئله‌ی بنيادى ايران چيست؟ دكتر محمدرضا نيكفر در پاسخ به اين سؤال تأكيد مى‌كند كه ايران مجموعه‌اى از مسائل دارد، نه يك مسئله‌ی بنيادى كه منشأ باقى مسائل باشد.
شاید طبیعی باشد تصور کنیم که جامعه‌ی سالم جامعه‌ای است که در آن اکثر مردم درباره‌ی خودشان، دیگر شهروندان، و آینده‌ی مشترک‌شان دیدگاه‌های خوش‌بینانه‌ای دارند. اما در واقع به نظر می‌رسد که عکس این قضیه صادق است: بدبینیِ عمیق یکی از عناصر اصلی حفظ جامعه‌ی سالم است.
سانسور آثار هنری و ادبی در چین از طرف دولت به شدت اعمال می‌شود. در همین حال، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان نیز با خودسانسوری عملاً با سیستم سانسور دولتی همکاری می‌کنند. یک هنرمند برجسته‌ی چینی آن سانسور و این خودسانسوری را سد راه استقلال و خوشبختی چینی‌ها می‌داند.