«ما و آنها» رمانی‌ست به انگلیسی، نوشته‌ی بهیه نخجوانی، که داستان خانواده‌ای پراکنده در ایران و اروپا و آمریکا را روایت می‌کند، و آنچنان که اهل نظر می‌گویند، نمونه‌ی برجسته‌ای از «ادبیات آستانه» و نقل احوال دیاسپورای ایرانی‌ست. ماه پیش، جلسه‌ای برای کتابخوانی و گفتگو با بهیه نخجوانی درباره‌ی این داستان، در دانشگاه نورت‌وسترن در شیگاگو برگزار شد که گزارشی از آن را در ادامه می‌خوانید.
روبات‌‌ها در حال حفاظت از صخره‌های مرجانی هستند، فوران‌های آتشفشانیِ ساختگی گرمایش زمین را جبران می‌کنند: این‌ها نمونه‌هایی از مداخلات فناورانه‌ی بشر در طبیعت برای مقابله با تغییرات اقلیمی است. آیا این مداخلات در نهایت موجب خواهد شد تا آینده‌ی اقلیمی روشن‌تری داشته باشیم یا خود همین مداخلات باعث پدید آمدن مسائل و مشکلاتی بیشتری خواهند شد؟
یکی از مهم‌ترین خواسته‌های کیملیکا و دونالدسون در حیوان‌شهر بازنگری در مفهوم سنتیِ شهروندی برای گنجاندن حیوانات در باهمستان سیاسی دموکراتیک است. این دو نویسنده از «ضرورت تکمیل و بسط نظریه‌ی حقوق حیوانات» موجود در دانشگاه‌های غربی، و «اضافه کردن فهرست جدیدی به حقوق حیوانات»، بجز حقوق جهانی‌ای که پیش از این توسط نظریه‌پردازان حقوق حیوانات از آنها سخن گفته شده، دفاع می‌کنند.