چند ساعتی که گذشت میان دو کوه میرفتم و میایستادم و نفسی تازه میکردم و سر میچرخاندم، صدای آواز گاهی به گوشم میرسید و این تنها نشانهای بود که امیدوارم میکرد که بهزودی میآیند، کمی که گذشت در آن سپید و سیاه برف و کوهستان نقاط کوچکی را دیدم که از کوه با سرعت پایین میآمدند، لیز میخوردند و پایین میآمدند، دوربین را روشن کردم و زوم کردم، خودشان بودند، کولبرهایی که بر روی گونیهای زرد و نارنجی بزرگی نشسته بودند و از کوه به سمت پایین غلت میزدند.
نادیا مراد به همراه دنیس موکویگی برندهی جایزهی صلح نوبل ۲۰۱۸ شد. او در سخنرانیاش در اسلو گفت تنها جایزهای در جهان که میتواند شرافت ما را بازگرداند عدالت و مجازات مجرمان است. نادیا از اقلیت قومی-مذهبیِ ایزدی اهل روستای کوجو در عراق و از قربانیان داعش است که در سال ۲۰۱۴ شش برادر و مادرش در کنار ۶۰۰ نفر ایزدی در حملهی داعش به روستای آنها کشته شدند و خود او نیز برای مدتی به اسارت داعش در آمد.
همزمان با سی وچهارمین جشنوارهی موسیقی فجر، اجرایی در خیابان داشتم در مقابل تالار وحدت، اجرای ناله سرکن. اجرایم برای صداهایی که برای خواندن ترکِ وطن میکنند، برای نگاه پرحسرت دختر نوازندهی اصفهانی که پارسال نگذاشتند روی صحنه برود، و برای تمام زنان سرزمینم بود که لالاییهایشان هم بی صداست.
در حالیکه طی چند سال اخیر مردم جهان عرب برای آزادی به پا خواستهاند، حقوق و وضعیت زنان بیش از هر زمان محتاج شور و اشتیاق مبارزات سیاسی است. این در حالی است که ۵۰ سال پیش، آزادی و رهایی زنان عرب وعدهای انجام شده به نظر میآمد. امروزه بعد از ۵۰ سال، زنان عرب باید بیش از همیشه برای حفظ حقوق خودشان مبارزه کنند و وضعیت آنها بهبود چندانی نیافته است. چه اتفاقی افتاد؟ زنان عرب چگونه میتوانند جوامعی را که با جنسیت و پدرسالاری گره خوردهاند، تکان بدهند؟ این فیلم به مبارزات و داستانهایشان میپردازد.
عسل باقری، دکترای زبانشناسی و نشانهشناسی و مدرس دانشگاه سوربن پاریس در کنفرانس «انقلاب ایران، پس از ۴۰ سال: گسستها و پیوستگیها» بررسی گرایشها و جریانات سیاسی در ایران امروز را موضوع سخنرانیاش قرار داده بود.