روانپزشکی بدون درک فرهنگی و تاریخی از بستر خود نه تنها قادر به تشخیص علل مشکلات روانی نیست، بلکه می‌توانند مسکوت‌کننده‌ی علل سیاسی و اجتماعی رنج بیماران باشد. آیا واقعا می‌شود افسردگی را بدون درک مسائلی چون فقر، استبداد، نژادپرستی یا زن‌ستیزی مداوا کرد؟

تاریخ استعمار در اندونزی باعث ایجاد نوعی رنج روانی شده است که ویژگی‌هایش ترس، اضطراب، کابوس و بروز رفتارهایی‌ست که از نظر روانپزشکی مدرن اغراق‌شده و غیرمعمول قلمداد می‌شوند. استعمار وحشتی نهادین بوجود آورده که جامعه‌ی پرآشوب امروزه نتوانسته از آن رها شود

عارضه‌ی ترومای روانی از قرن نوزدهم شناخته شده بود اما پس از حادثه‌ی ۱۱سپتامبر بود که هم حساسیت روان‌درمانی و هم پذیرش و مشروعیت عمومی پیدا کرد. آنچه که روزی بی‌اساس تصور می‌شد یک‌باره به یک حقیقتی تبدیل شد که سزاوار حمایت پزشکی، اجتماعی و قانونی ‌است

روند رایج مدیکالیزه‌کردن در روانپزشکی شمشیری دولبه است: از سویی به شرایطی مانند اعتیاد بدون انگ و قضاوت نگاه می‌کند و با نگاهی انسانی از آن‌ها جرم‌زدایی می‌کند، از سوی دیگر مسئله‌ی خاصی مانند ترومای جنگ را که ریشه‌ی اجتماعی دارد، صرفا به یک موضوع پزشکی و غیراجتماعی فرو می‌کاهد

سنت‌های فرهنگی ژاپن خودکشیِ آگاهانه و ناشی از اراده و انتخاب آزادانه را می‌ستاید، اما روانپزشکی به دنبال درمان خودکشی به عنوان یک عارضه‌ی روانی است. چگونه می‌شود مرزهای تشخیص خودکشی به عنوان «معضل وجودی» یا به عنوان «عارضه‌ی سلامت» را درنوردید؟