تابستان سال گذشته، در ترکیه زنی به نام امینه بلوت به دست شوهر سابقاش و پیش چشمان دختر ۱۰ سالهاش با ضربات چاقو به قتل رسید. فریادهای امینه لحظاتی قبل از مرگش که میگفت «نمیخواهم بمیرم»، تبدیل به شعار فعالان علیه زنکشی در ترکیه شده است. این گزارش از مهدی شبانی در استانبول نگاهیست به قتلهای ناموسی در ترکیه.
اگر اخلاق را جدی بگیریم، چنان که باید این کار را بکنیم، آنگاه دلیل موجهی داریم که اخلاقیگری ــ به ویژه بیرحمانهترین شکلهای آن ــ را هم بسیار جدی بگیریم. پیچش بنیادی و ذاتی در وضعیت بغرنج بشری این است که اخلاق هم امکان و هم ابزاری برای تحقق بخشیدن به بسیاری از بیانعطافترین و بیرحمانهترین شکلهای بیاخلاقی است.
تنها چند دقیقه پس از ساعت ۷ صبح ۲۳ مارس ۲۰۱۷ میروسلاوا بریچ ولدوسیا، روزنامهنگار ۵۴ ساله و مادر سه فرزند، داشت با خودرو پسر ۱۴ سالهاش را به مدرسهای در شهر چیواوا در مکزیک میبرد که ناگهان مردی به سوی اتوموبیلش رفت و هشت گلوله به او شلیک کرد. بنا به گزارشها، پسرش زخمی نشد اما بریچ در مسیر بیمارستان درگذشت.
«دادخواهی مادرانه»، شیوهی مواجهه با فراموش کردن سرنوشت گمشدگان قهری است. جدال مادران دادخواه با بیعدالتی را زنان روسری سفید میدان «پلازا مایو»ی بوئنوس آیرس بر سر زبانها انداختند. اما پیش از زنان آرژانتینی، سالهای متوالی بود که مادران مکزیکی به شکل پراکنده از این شیوهی مبارزه با فراموشی بهره برده بودند.
«جنسیت X، تجربهی زیست همجنسگرایان و ترنسجندرها در ایران» نام کتابیست از شادی امین که چند سال پیش در اروپا منتشر شد. با شادی امین دربارهی این کتاب و تجربهی خود او گفتگو کردهایم.
فیلم هیچ (۲۰۱۹) ساختهی شورا مکارمی، انسانشناس ساکن فرانسه، مستندی است درخشان به زبان فرانسه، شرح جستوجوی او در گذشته و اکنون در بازیابی حضور و هستی مادرش ــ از قربانیان خشونت حکومتی دههی ۱۳۶۰.