همدلی کردن با دیگران اغلب به عنوان مبنای ضروری برای «عمل اخلاقی» مطرح میشود. همدلی متکی به تشخیص «شباهت» ما با بعضی از انسانهاست. اما در قبال کسانی که آنها را اساساً با خود «متفاوت» مییابیم، در قبال این «دیگران»، چگونه میشود به شکل اخلاقی رفتار کرد و با آنها همدلی داشت؟
«شگفتی» را اغلب احساسی کودکانه میدانند که در بزرگسالی از بین میرود. اما چنین تصوری نادرست است. شگفتی منشأ مهمترین نهادهای انسانی در طول تاریخ بشر بوده و موجب خلاقیت و تعالی انسان شده است. دین، علم، و هنر، به عنوان سه نهاد اساسی در تاریخ تکامل بشر، محصول احساس شگفتیاند.
گزارشهای رسانهای دربارهی «قحطی» و مطرح کردن آن به عنوان یک «فاجعهی طبیعی» مانع از این میشود که این پدیده و همچنین «ناامنی غذایی» را به منزلهی یک فرایند اجتماعی - سیاسی درک کنیم، در حالی که چنین درکی برای جلوگیری از وقوع این پدیدهها در آینده اهمیت ویژهای دارد.