هرگاه دین نقشی اساسی در تعیین هویت داشته باشد، گورستان‌ها می‌توانند به عرصه‌ی کشمکش تبدیل شوند. مناسبات قدرتِ این‌جهانی و تعارض میان باورهایِ آن‌جهانی، و تعامل این دو، در محل تلاقی دو جهان خود را بیش از هر جای دیگر آشکار می‌کند. 

آزادی دینی به یکی از مسائل مهم در سیاستِ جهانی تبدیل شده است. این مطالعه به بررسی تبعیض مذهبی بین سال‌های 1990 و 2008 علیه 47 اقلیت دینی در 17 کشور مسلمانِ خاورمیانه با استفاده از داده‌های پروژه‌ی "دین و حکومت" اختصاص دارد. بررسی تبعیض‌های دینی به تفکیک اقلیت‌ها صورت می‌گیرد.

امتزاج برداشتی انحصارگرا از مذهب تشیّع با هویّت ایرانی، ناخواسته مقدمات تبلور حرکتی را فراهم آورد که در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم میلادی به نقد انحصارگرایی دینی و نقش آن در ایجاد وحدت سیاسی-ملی در جامعه پرداخت. این حرکت که به تدریج تحت عنوان آیین بهائی شناخته شد.

این پژوهش کیفی به تحلیل پوشش رسانه‌ایِ اقلیت دینی پروتستان در یونان می‌پردازد. ظاهراً رسانه‌ها به تبعیت از کلیسای ارتدکس و حکومت، این ایدئولوژی را ترویج می‌کنند که یونانیِ اصیل، پیرو کلیسای ارتدکس است و معتقدین به دینی غیر از دینِ رسمی، بدعت‌گذار و تهدیدی برای یکپارچگیِ کشور به شمار می‌روند.

در تحقیقی کیفی و از طریق مصاحبه‌های نیمه‌ساختار یافته با ایرانیان نسلِ دوم در سه کشور، پژوهشگر به بررسی دیاسپورای ایرانی پرداخته و می‌کوشد نشان دهد که  گفتمان‌های ملّی، یگانه عامل تعیین هویّت نیستند و عناصر مهم دیگری چون هویّت دینی تأثیری گاه تعیین‌کننده دارند.

فروید در آخرین اثرش که در سال 1939 هم‌زمان با تاریک‌ترین دوره‌ی تاریخ مدرن یهودی منتشر شد، این فرضیه را مطرح کرد که بنیانگذار دین یهودی، همان‌طور که کافکا هم گفته بود، مصری بود و نه عبرانی. این مقاله به علل احتمالی طرح این فرضیه و پیامد‌های آن در دوران ظهور فاشیسم می‌پردازد. 

کُنراد هَکت، جمعیت‌شناس نامدار در حوزه‌ی دین و زندگی عمومی، ضمن بررسی دقیق یافته‌های تحقیقات گوناگون با بیان هفت نکته نشان می‌دهد که چگونه پاسخ افراد به پرسش‌های مربوط به هویت دینی از شرایط و زمان مصاحبه و نیز شیوه و جمله‌بندی پرسش‌ها متأثر است که این امر نتایج پژوهش‌ها را به طور چشمگیری تغییر می‌دهد. 

علّت اصلی نابرابری حقوقیِ غیرشیعیان ایرانی و هم‌وطنان شیعه‌ی آنها را باید در روند چندصدساله‌ای جستجو کرد که هویّت ایرانی و شیعی را به یکدیگر پیوند داده و آن را به معیارِ ایرانیّتِ تمام‌عیار تبدیل کرده است. این مقاله به بررسیِ پیوند حاکمیّت سیاسی ایران با طیفِ خاصی از روحانیّت شیعی در عصر صفوی می‌پردازد.