تا این‌جا فرض کرده و حتی بدیهی پنداشته‌ام که پوپولیست‌ها اشتباه می‌کنند که «مردم واقعی» را از میان همه‌ی ساکنان یک کشور بر می‌گزینند و شهروندان مخالف با پوپولیسم را جزئی از مردم نمی‌شمارند. تنها کافی است که به یادآوریم جورج والاس بی‌وقفه از «آمریکایی‌های واقعی» حرف می‌زد یا دست‌راستی‌ها ادعا می‌کردند که باراک اوباما رئیس‌جمهوری «غیرآمریکایی» یا حتی «ضدآمریکایی» است.
از زمان پیدایش دموکراسی در آمریکا، به مردم وعده داده شده است که با ایجاد فرصت‌هایی برای رقابت ایده‌ها در شرایطی منصفانه و آزاد، از حقیقت و حقانیت حفاظت خواهد شد. شهروندان آمریکایی مدت‌ها است که به این «بازار ایده‌ها» دل بسته‌اند. با این حال، سال گذشته تردیدهایی در این زمینه به وجود آمد که چنین بازاری نمی‌تواند پیوندهای صادقانه‌ای در عصر دوقطبی ما برقرار کند.
چرا حکومت‌های دیکتاتور بیشتر از گذشته انتخابات برگزار می‌کنند اما دموکراسی در کشورهایشان پیشرفت نمی‌کند.
شنبه‌ی گذشته برنارد لوئیس، مورخ سرشناس اسلام، در ۱۰۱ سالگی در ایالت نیوجرسی آمریکا، درگذشت. به نظر او حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ معلول تمدن اسلامیِ روبه‌افول بود، نظری مناقشه‌انگیز که بر افکار جهانیان اثر گذاشت و به شکل‌گیری سیاست خارجی آمریکا در دوران ریاست جمهوری جورج دابلیو بوش کمک کرد.
در حالی که دموکراسی در دنیای غرب تا حد زیادی در لاک دفاعی فرو رفته است، رژیم اقتدارگرا و عمل‌گرای چین، با اتکا به پیشرفت اقتصادی و خودنمایی ملی، نوع دیگری از کشورداری را به دنیا عرضه می‌کند. «مدل چینی» کشورداری چه ویژگی‌ها و چه محدودیت‌هایی دارد، و تا چه اندازه می‌تواند رقیب موجهی برای دموکراسی لیبرالی باشد؟
اگر این قدر بدیهی است که پوپولیست‌ها همیشه اقتدارگرایانِ بالفطره‌ای هستند که احتمالاً به نظام‌های دموکراتیک به شدت آسیب می‌رسانند، چرا اصلاً کسی از آن‌ها حمایت می‌کند؟ آیا این واقعیت که رهبران پوپولیست میلیون‌ها هوادار در بسیاری از کشورها دارند گواه آن است که این میلیون‌ها نفر شخصیتی اقتدارگرا دارند؟
روزی روزگاری قدرت در دست گروه کوچکی از نخبگان بود. این نخبگان مراتب عالیِ حکمرانی در جامعه را در اختیار داشتند و سازمان‌های بزرگ و سلسله‌مراتبی را کنترل می‌کردند. نخبگان محصولات و پیغام‌های مهم را از بالا صادر می‌کردند و بقیه‌ی ما بی‌اراده آن‌ها را مصرف می‌کردیم. بعد اینترنت از راه رسید.
دموکراسی همیشه این را ممکن می‌کند که، حتی با واژه‌هایی کاملاً جدید، بپرسیم مردم کیستند؛ درست همان طور که همیشه می‌توان به نام آرمان‌های دموکراتیک از واقعیت‌های یک دموکراسی انتقاد کرد. دموکراسی از بحران دائمی نمایندگی رنج می‌برد. ممکن است این بحران صرفاً درباره‌ی این نباشد که چه کسانی نمایندگی می‌شوند بلکه به این هم مربوط باشد که شهروندان چگونه نمایندگی می‌شوند.