یکی از مهم‌ترین خواسته‌های کیملیکا و دونالدسون در حیوان‌شهر بازنگری در مفهوم سنتیِ شهروندی برای گنجاندن حیوانات در باهمستان سیاسی دموکراتیک است. این دو نویسنده از «ضرورت تکمیل و بسط نظریه‌ی حقوق حیوانات» موجود در دانشگاه‌های غربی، و «اضافه کردن فهرست جدیدی به حقوق حیوانات»، بجز حقوق جهانی‌ای که پیش از این توسط نظریه‌پردازان حقوق حیوانات از آنها سخن گفته شده، دفاع می‌کنند.
«روز‌به‌روز تعدی نسبت به حیوانات بیشتر می‌شود. این بی‌حسی شرف یک ملتی را تحقیر می‌کند. جای بسی تأسف است که تاکنون برای وضع نمودن قوانینی جهت منع از ظلم نسبت به حیوانات در این مملکت اقدامی نکرده‌اند.» این سخنان انسانی امروزی در دفاع از حیوانات نیست. صادق هدایت نویسنده‌ی ایرانی نزدیک به یک‌صد سال قبل در رساله‌ی انسان و حیوان که شرحی است مفصل بر شکنجه‌ی حیوانات چنین آورده است.
میتو ریکار، متخصص ژنتیک سلولی که یک راهب بودایی هم هست، هشدار می‌دهد که زمان بازاندیشی در رابطه‌ی ما انسان‌ها با دیگر جانوران دنیا فرا رسیده است: جانورانی که ما انسان‌ها، بدون هیچ دلیل اخلاقی موجهی، از آنها بهره‌کشی کرده و آنها را قتل عام می‌کنیم. ریکار در مصاحبه با روزنامه‌ی «لیبراسیون» از ایده‌های خود در دفاع از حقوق حیوانات بحث می‌کند.
انسان‌ها وجوه اشتراک زیادی هم با حیوانات و هم ربات‌ها دارند، و خصوصیات مشترکی مانند «هوش» آنها را به هم نزدیک می‌کند. با این حال، آیا برای حیوانات و ربات‌ها هم می‌توان به همان حقوقی قائل شد که ما انسان‌ها از آن برخوردار ایم؟