دموکراسی در بحران است و برخی از صاحب‌نظران، جهل و نادانی را علت آن می‌دانند. به شعار یک روزنامه‌ی مهم آمریکایی توجه کنید: «دموکراسی‌ها در ظلمتِ جهل می‌میرند.» این شعار، پاسخی ساده‌اندیشانه به ظهور اقتدارگرایی و پوپولیسم در سراسر جهان است. بی‌تردید، محبوبیت این شعار ناشی از توسل به همان منطق «جنبش روشنگری» است که شناخت را معادل با قدرت و پیشرفت می‌شمارد.

مسلط شدن شبکه‌های خبری بر زندگی روزانه‌ی ما، و فراگیر شدن شبکه‌های اجتماعی و وابستگی روزافزون ما به آن‌ها، به گرفتار شدن بسیاری از ما در «حباب‌های شناختی» و «اتاق‌های پژواک» منجر شده است. این حباب‌ها و اتاق‌ها چه ویژگی‌ها و چه تفاوت‌هایی دارند؟ چه تأثیراث زیان‌باری بر ما می‌گذارند؟ و چگونه می‌شود از آن‌ها بیرون آمد؟

مارشال مک‌لوهان، نظریه‌پرداز مشهور رسانه‌ها، به وجود آمدن رسانه‌های خبری را پیشرفت بی‌سابقه‌ای در تاریخ بشر، و معرف نوع تازه‌ای از ارتباط انسان‌ها با زمان حال می‌دانست، ارتباطی که با مفهوم «پیشرفت مستمر و خطی» تعریف می‌شد. این تعریف نیازمند بازنگری است؛ اخبار در دنیای رسانه‌های امروز از واقعیت دیگری خبر می‌دهند.