در سال‌های اخیر، و به ویژه بعد از به قدرت رسیدن دونالد ترامپ در آمریکا، موج برخوردهای شدید با «مهاجران بزهکار» و اخراج آنان از این کشور تشدید شده است. اما به عقیده‌ی برخی پژوهشگران، اخراج این گروه از مهاجران به دلیل ارتکاب جرایم کوچک و غیرخشونت‌آمیز اقدامی نادرست و مغایر با حقوق انسانی آنان است.
اولین بار یکی از دوستانم موضوع مهاجرت سازمان‌یافته‌ی شیرازی‌ها به زنگبار در هزار سال پیش را برایم تعریف کرد. دوستم برای انجام یک پروژه‌ی فرهنگی به تانزانیا و جزیره‌ی زنگبار سفر کرده بود، و وقت عبور از کوچه و خیابان‌های زنگبار یک عالم واژه‌ی فارسی و نشانه‌های ایرانی در رفتار و کنش مردم دیده یا شنیده بود.
در اردیبهشت سال ۱۳۸۷ مسئولین جامعه‌ی بهایی همزمان و در منزل مسکونی‌شان دستگیر شدند. آن‌‌ها تمام این سال‌ها را تا امروز در زندان گذرانده‌اند. این نوشته، روایت همان روزهاست؛ نه در تهران که در زندگی مهاجری تازه‌وارد در غرب استرالیا
در جریان جنگ جهانی دوم، انبوهی از مهاجران لهستانی که به شوروی کوچانده شده بودند، به ایران انتقال داده شدند. برخی از این مهاجران در این میان مردند، بعضی از آنان بعدها به کشورشان برگشتند، و برخی هم در ایران ماندند. هلن استلماخ آخرین بازمانده‌ی این مهاجران در تهران بود.
در اواخر قرن نوزدهم و نیمه‌ی اول قرن بیستم، جزیره‌ی الیس از مجراهای اصلی ورود مهاجران به آمریکا بود. آگوستوس شرمن، که در اداره‌ی مهاجرت این جزیره به کار اشتغال داشت، عکس‌هایی استثنائی از این مهاجران ثبت کرده است، به ویژه افرادی که برای بررسی پرونده‌شان در بازداشت موقت به سر می‌بردند. عکس‌ها برگرفته از سایت ati است.
آیا می‌توان ارائه‌ی اطلاعات غلط، تحریف‌های حساب شده، و در بهترین حالت اشتباهات فاحش، را «لغزش کلامی» خواند؟ تفاوت عمده‌ی زبان ملی‌گرایی و زبان جهان‌وطنی چیست؟ آیا کسی که خود را شهروند جهان می‌داند شهروند «ناکجا» است؟