ما در ابتدای تاریخ نوع بشر ایستاده‌ایم. به‌ازای هرکسی که امروز زنده است، ده نفر در گذشته زندگی کرده و درگذشته‌اند. اما اگر گونه‌ی انسان به‌اندازه‌ی میانگین دیگر گونه‌های پستاندار باقی بماند، به‌ازای هر نفری که امروز زندگی می‌کند، هزار نفر در آینده زندگی خواهند کرد. ما مردمان باستان هستیم. در مقایسه با زندگیِ یک شخص معمولی، بشریت امروز از نوزادی که نخستین گام‌های خود را برمی‌دارد، بزرگ‌تر نیست.
موضوع این کتاب، دوراندیشی است: این ایده که یکی از اولویت‌های اخلاقیِ اصلیِ زمانه‌ی ما بر جای نهادن تأثیری مثبت بر آینده‌ی بلندمدت است. دوراندیشی یعنی جدی گرفتن عظمت آینده، و اهمیت نقش خودمان در شکل دادن به آن. این کتاب حاصل بیش از یک دهه کارِ تمام‌وقت است، که تقریباً دو سال از آن صرف راستی‌آزماییِ داده‌ها شده است.
به نظر فینرون-برنز، هیچ دلیلی وجود ندارد که از بین دو گزینه‌ی انقراض بشر در ۲۰۰ سال دیگر یا دو میلیون سال دیگر، دومی را انتخاب کنیم.
من این مقاله را در محیطی آرام و در زیر نور مطبوعِ خورشید در خانه‌ام در آکسفورد می‌نویسم. شاید چنین تصور کنم که دنیا نیز همین‌قدر ساکت و آرام است. اما اگر از منظری اخلاقی بنگریم، تشبیه دنیا به منطقه‌ای جنگی با واقعیت سازگارتر است.