در دنیایی که بر اساس قواعد و قوانین مشخصی نظم یافته، پیروی از روال‌ها و رویه‌ها می‌تواند موجب موفقیت ما شود. با این حال، در بسیاری از موارد هم با سرپیچی از هنجارها و با بداهه‌پردازی به موفقیت دست پیدا می‌کنیم. بداهه‌پردازی چرا و چگونه می‌تواند به موفقیت ما منجر شود؟
اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، تلفن‌های همراه، و برنامک‌ها و بازی‌های رایانه‌ای هم ما را دائماً در ارتباط با جمع نگه می‌دارند و هم همیشه به خود مشغول می‌کنند. فن‌آوری‌های رسانه‌ای و دیجیتالی، با وجود خدمات فراوانشان به ما، خلوت و تنهایی را از ما گرفته‌اند. مقابله با چنین آسیبی چه بسا مهم‌ترین چالش پیش روی ما باشد.
سانسور آثار هنری و ادبی در چین از طرف دولت به شدت اعمال می‌شود. در همین حال، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان نیز با خودسانسوری عملاً با سیستم سانسور دولتی همکاری می‌کنند. یک هنرمند برجسته‌ی چینی آن سانسور و این خودسانسوری را سد راه استقلال و خوشبختی چینی‌ها می‌داند.
در اوت سال ۲۰۰۳، هنرمند فلسطینی ساکن رام‌الله، حسن حورانی، در حالی که سعی می‌کرد برادرزاده‌اش را از دریای مدیترانه در ساحل یافا نجات دهد، غرق شد. هیچ‌کدام‌شان شنا بلد نبودند؛ دزدکی به اسرائیل رفته بودند تا ساحل یافا را ببینند، چون به عنوان فلسطینیانِ ساکنان کرانه‌ی باختری اجازه‌ی عبور نداشتند.
امروزه دنیای سیاست بیش از همیشه گرفتار دسیسه‌ها و توطئه‌ها شده است. اما آیا وجود دسیسه‌ها و توطئه‌های واقعی دلیل موجهی برای این است که همه‌ی اتفاقات جاری در جهان را از منظر «توهم توطئه» بنگریم؟ با بیماری همه‌گیرِ «بی‌اعتمادی» که به تهدیدی برای بنیان‌های دموکراسی مبدل شده چگونه باید مقابله کرد؟
به عقیده‌ی برخی از کارشناسان اقتصادی، طرح «درآمد پایه‌ی همگانی» می‌تواند راهی برای پایان دادن به نابرابری و تأمین امنیت مالی برای همه‌ی شهروندان باشد. با توجه به این که اجرای چنین طرحی هنوز عملی به نظر نمی‌رسد، چه راه‌های دیگری برای کاهش نابرابری و افزایش امنیت مالی وجود دارد؟