یکی از پندهایی که از گذشته می‌شود گرفت این است که به ندرت کسی از گذشته پند می‌گیرد. اما با کمی زحمت می‌توان گذشته را طوری ارایه کرد تا مخاطب پندی را که می‌خواهیم از آن بگیرد. برای چنین‌کاری لازم است اندکی از هنر جفت‌‌وجور کردن بهره برده باشیم، و همچنین خوب بتوانیم از پس جار زدن کاردستی تاریخی‌مان برآییم. نمونه‌ها فراوان‌اند؛ آخرینش داستان اِستِر است.

مشارکت گسترده‌ی یهودیان در راهپیمایی‌های اول انقلاب ۵۷ می‌تواند نشانه‌ی این باشد که اکثریت جمعیت یهودیان به رغم آن که نقش فعالی در حوادث منتج به انقلاب نداشتند اما پیروزی آن را حتمی‌الوقوع می‌دانستند و در نتیجه به استقبال فرصت‌ها و منافعی رفتند که این انقلاب می‌توانست برای جامعه‌ی یهودیان و آینده‌ی آن در ایران به ارمغان آورد.

نیروی دفاعیِ متن، هر متنی، در انتشارِ هرچه وسیع‌تر، و نه هماره سریع‌ترِ، آن است. اما در عین حال، می‌توان گفت متنی که مردمان آن را متعلق به خود می‌دانند، یعنی «نوشته‌ای برای همه» برای انتشار وسیع بخت‌یارتر است. به عبارت دیگر، این درونِ متن است که به بیرونِ آن چنین قدرتی را می‌دهد. غنای متن، انسانی بودن آن، چنین می‌کند. 

فیلیپ راث، رمان‌نویسی که برنده‌ی جوایز بسیاری شده بود، یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آمریکایی نسل خود، هفته‌ی گذشته در 85 سالگی بر اثر ایست قلبی جهان را بدرود گفت. راث، نویسنده‌ی بیش از ۲۵ کتاب، طنزپردازی تندوتیز و واقع‌گرایی سازش‌ناپذیر بود، و به سبکی جسورانه و رک با خوانندگان برخورد می‌کرد، سبکی که احساسات کاذب یا امید به پاداش الاهی و اجر اخروی را تحقیر می‌کرد.

به تازگی دو نمایشگاه، یکی در مجموعه موزه‌های هنر هاروارد و دیگری در نئوگالری نیویورک، برگزار شده است. هدف از برگزاری این نمایشگاه‌ها ارائه‌ی تصویرهایی از مواجهه با وضعیت موجود و پیش‌بینی فجایعِ آینده در آثاری است که در دوران ظهور و سقوط نازی‌ها در آلمان خلق شده‌اند، آثاری که از احساسات خالقان آن‌ها درباره‌ی آن دوران  پرده بر می‌دارند.  

یهودیان ایران تاریخ پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته‌اند. رسمیت یافتن تشیع در کشور به آزار و سرکوب آنان دامن زد، اما با انقلاب مشروطه به حقوق بیشتری دست یافتند، در دوران سلطنت پهلوی به شکوفایی رسیدند، و با وقوع انقلاب اسلامی به مهاجرت گسترده روی آوردند. این مقاله به مرور نقش روشنفکران و فعالان سیاسی یهودی در حیات سیاسی ایران می‌پردازد.

در زمان تأسیس اسرائیل، بالغ بر ۱۵۰ هزار یهودی با صلح و آرامش در ایران زندگی می‌کردند. اما انقلاب اسلامی جایگاه اقلیت یهودی در کشور را تغییر داد و بسیاری از آنان را وادار به ترک ایران کرد. با این حال، عده‌ای از یهودیان ماندن در زادگاه خود را به ترک وطن ترجیح می‌دهند.

امروزه، «مصر» کشوری با هویتی اسلامی را به ذهن متبادر می‌کند، و گاهی از اقلیت مسیحیان قبطی آن نیز حرفی به میان می‌آید. این ذهنیت اغلب با این فرضِ ناخودآگاه همراه است که، اگر یهودیانی هم در مصر وجود داشته باشند، تعداد آن‌ها بسیار اندک است. این ذهنیت درست و دقیق نیست.