واژهی «پوپولیسم» در قرن بیستم به ندرت به کار میرفت؛ پوپولیسم واژهای بسیار تخصصی بود که صرفاً توسط مورخان آمریکایی برای توصیف پوپولیستهای کشاورز میانهی قرن نوزدهم به کار میرفت. من در میانههای دههی 1990 توجهم به این واژه جلب شد، یعنی وقتی برای نگارش پایاننامهام سرگرم تحقیق دربارهی پدیدهای بودم که آن روزها هنوز «افراطگرایی دستراستی» خوانده میشد.
در عالم بچگی به خواب هم نمیدیدم که خودم هم روزی مهاجرت کنم. پر رنگترین صورت مهاجرت برایم او بود تا این که ده سال پیش اواخر بهار، از ایران بیرون آمدم. یادم است روز آمدنم، هوای تهران خوب بود. هنوز داغ داغ نشده بود. چند ساعت مانده به پرواز با همسایهها خداحافظی کردم.
رمان دزاورینتال (از شرق برگشته/گمگشته، به زبان فرانسه) اولین کتاب نگار جوادی است که چند هفته بعد از انتشارش «جایزهی رمان اول» را در بلژیک به دست آورده: این کتاب داستانِ زندگیِ کیمیا، دختر داریوش، از مخالفان سیاسی رژیم شاه است. رمانی است دربارهی تبعید شدن به اروپا. اما این کتاب تاریخ ایران هم هست، تاریخی که از منظر ماجراهای یک خانوادهی ایرانی روایت میشود.
هرچند موسیقی جاز (Jazz) به اندازهی دهههای ۷۰ و ۸۰ میلادی محبوب نیست، اما هنوز کلوبهایی هستند که از یک طرف به هنرمندان جوانتر فرصت میدهند که صدایشان شنیده شود و از طرف دیگر به دوستداران موسیقی جاز این شانس را میدهند که صداهایی متفاوت بشنوند. یکی از این صداها، که هر از گاهی در یکی از کلوبهای برلین روی صحنه میرود، گروه موسیقی «گلنار-ماهان» است.
بیست و سه سال بعد از مرگ زودهنگام عبده، موزهی «هنرهای مدرن نیویورک» به همراهی چند تن دیگر، برای اولین بار نمایشگاهی دربارهی زندگی و آثار رضا عبده ترتیب داد. یک روز مانده به آخرین روز این نمایشگاه، صبح زود سوار اتوبوس شدم و واشنگتن دیسی را به مقصد نیویورک ترک کردم تا فرصت یگانهی تماشای نمایشگاهی دربارهی رضا عبده را از دست ندهم.
کولیها همواره و از دیرباز در حال جابهجایی و مهاجرت به دنیاهای جدید بودند، و همین آوارگی موجب آمیزش آنها با فرهنگهای و ملیتهای دیگر شد و غنای منحصربهفردی به آنها بخشید که جاذبهای استثنائی برای هنرمندان اروپایی داشت. «موزهی ملی تاریخ مهاجرت» فرانسه با نمایش آثار تصویری و چیدمانهایی از هنرمندان و عکاسان برجسته به دنبال ثبت پویای این تاریخ در حال تکوین برای مخاطبان امروزی و نسلهای آینده است.