دکتر آرزو اوزتورکمِن، مدرس تاریخ شفاهی در دانشگاه بُغازیچی در استانبول، با لحنی سرزنشآمیز میگوید: «پیش از هر چیز باید بر سر یک امر توافق کنیم: اینها سریالهای آبکی نیستند. ما با این حرف به شدت مخالفایم.» مجموعههای تلویزیونی ترکی با سریالهای آبکی، سریالهای آمریکای لاتینی یا نمایشهای تاریخی فرق دارند. به نظر اوزتورکمن، این مجموعههای تلویزیونی، که به «دیزی» شهرت دارند، «مجموعههای دنبالهدار»ی هستند که سبک روایی، صحنهآرایی و موسیقی منحصربهفردی دارند. و خیلی خیلی پرطرفدارند.
چگونه «مذهب رسمی» به عنوان هویت ایرانی، به قانون اساسی در دوران مشروطه، وارد شد در حالیکه مفاد آن قانون با نگاه به قوانین اروپایی و با هدف ایجاد جامعهای دموکراتیک نوشته شده بود؟ آیا مذهب رسمی مبناییست برای اعطای امتیاز بیشتر به پیروان آن مذهب و یا حذف و نفی حقوق دیگران؟ آیا حکومتی با قبول اصل «مذهب رسمی»، میتواند خود را ملزم به بنای «حکومت دینی» نداند؟
عاشق شدن آسانترین کار جهان است. اما همه میدانیم که عاشق ماندن میتواند یکی از دشوارترین کارها باشد. پس از این که خودمانی شدیم، چگونه میتوانیم آن شور و شوق، آن حس اکتشاف بیپایان، را زنده نگاه داریم؟ چگونه آن هیجانی را که باعث جذابیت مطبوع دوران ماه عسل میشد، حفظ کنیم؟
گسترهی توجه مدام کوتاهتر میشود. دیگر حوصلهی مطالعهی درست و حسابی را نداریم. چاپ متون، فناوریِ منسوخی است و آینده به تورق کتابهای الکترونیکی و صفحات اینترنتی دارای اَبَرپیوند تعلق دارد. گوش دادن به کتابی صوتی به خوبی خواندن کتابی مناسب نیست. این استدلالها امروزه زیاد شنیده میشوند، اما آیا صحت دارند؟
اسکار وایلد در رمان تصویر دوریان گِری (۱۸۹۱) به شوخی مینویسد: «تنها یک چیز در جهان بدتر از این است که همه از تو حرف بزنند، و آن این است که هیچکس از تو حرفی نزند».
بورِک، به رغم ادعای مدیحهسرایان امپراتوری، نه مختص عثمانی بود و نه خاص پایتخت. برای قرنها، بورِک غذای ایلیاتیها و کوچنشینان بود. بر روی آتش اردوگاهها پخته میشد و از پکن تا بارسلون، از مودنا تا مغرب در کولهپشتیها حمل میشد. با وجود آن که به سفرهی خانها و شاهان راه یافته بود اما شاهدی بر نسلها مهاجرت، کشورگشایی و جابهجایی بود.