امسال برای من و چند نفر از دوستانِ همراه که چند سالی‌ست فرزندانمان را به مدرسه‌های معمولِ ایران نمی‌فرستیم پیغام‌های متعددی از جانب وزارت رفاه ارسال شد با این مضمون که والدین محترم کودک شما در مدرسه ثبت‌نام نکرده است، برای جلوگیری از قطع یارانه‌ی نقدیِ خانواده‌ی خود علت عدم ثبت‌نام را به شماره‌ی ارائه‌شده پیامک بزنید. اما بعضی خانواده‌ها بعد از چند سال از تأسیس این مدرسه با یک نگرانی جدید روبرو شدند: این‌که این رصد کردن مشکلی برای این اقدام چندین ساله ایجاد کند.

ماهی گلی‌ها، سبزه‌ها و سنبل‌ها بازار تجریش را به تصرف خود درآورده‌اند. سالی دیگر سپری شده و نوروز مثل هر سال در بازار تجریش بیشتر به چشم می‌آید. در گوشه و کنار، دست‌فروش‌ها بدون توجه به پلاکاردهای بساط ممنوع شهرداری نشسته‌اند و بوی سنبل و سمنو پیاده‌روها را پر کرده.

شش ماه از تعطیلی موقت موزه هنرهای معاصر تهران گذشته است. قرار تعطیلی بر شش ماه بود. تا آبان‌ماه سال جاری. ماه آبان از راه رسیده است و از گشایش موزه خبری نیست. طبق آخرین اخبار، پروژه‌ی بهسازی و مرمت حدود چهل درصد پیشرفت داشته و دست‌کم تا شش ماه دیگر هم ادامه خواهد داشت.

جرثقیل راه حرکت ماشین‌ها به جنوب میدان هفتم‌تیر را بسته است و اتوبوس‌ها از جاهای مختلف دانش‌آموز و دانشجو در میدان خالی می‌کنند. از شمال میدان دسته‌های چند ده نفری پشت وانت‌هایی که به بلندگو مجهز شده‌اند به سمت جنوب در حال حرکت‌اند. صبح روز ۱۳ آبان است و میدان هفتم‌تیر اصلاً مثل روزهای دیگر نیست.

محله‌ی امامزاده یحیی روزگاری محل گذر اعیان و اشراف تهران بوده است. روزگاری میرزا عبدالله فراهانی پدر موسیقی ردیفی ایران در این محل کلاس درسی داشت و گوشه‌های ردیف را با سه‌تار به شاگردانش درس می‌داد.

راهی که از خیابان مریضخانه (امام خمینی فعلی) تا باغ جناب امین‌السلطان (سفارت فعلی روسیه) کشیده بودند بعدها به احترام احمد قوام خیابان قوام‌السلطنه نامیده شد و بعدتر تا کنون به ضدیت با قوام به سی‌ تیر تغییر نام پیدا کرد. سی تیر یکی از دیدنی‌ترین خیابان‌های تهران است. ابتدای خیابان موزه‌ی ایران باستان است با معماری ملهم از طاق کسری. همیشه دیدنی و پر بازدید.

هر کدام از خیابان‌های تهران پر از مردمی است که از گوشه و کنار ایران، از شهرهای کوچک آمده‌اند بساطی پهن کرده‌اند و مشغول کسب و کارند. می‌توان اسم شهرهای کوچک زیادی را از دست‌فروش‌های تهران و مهاجرانی که در گوشه و کنارش کار می‌کنند یاد گرفت.

منزل مسکونی نیما یوشیج بین سال‌های 1327 و 1328 توسط خود او ساخته شد و تا آخر عمر به جز زمانی که به یوش می‌رفت در این خانه زندگی می‌کرد. تعداد زیادی از نویسندگان، روشنفکران و بزرگان شعر آن سال‌ها نیما را در همین خانه ملاقات کرده‌اند. این خانه هنوز هم با سقف شیروانیِ معمول همان سال‌ها و ستون‌های آبی‌رنگ، در میان آپارتمان‌های محله مثل وصله‌ای ناسازگار، روند ویرانی‌اش را طی می‌کند.