معاون فرهنگی سپاه پاسداران در نامهای به معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده ضمن ارسال تصویری از تیم ملی فوتبال فرانسه چنین نوشته است: «آیا شما در این تصویر هویت آفریقایی را مشاهده میکنید یا هویت فرانسوی و نژاد اروپایی را میبینید؟...» او در ادامه هشدار داده که ترویج «سبک زندگی غربی... نتیجهای جز این نخواهد داشت که چند دههی دیگر ترکیب تیم ملی ایران هم غالباً از اهالی هند و پاکستان و افغانستان باشند.» همزمان با این سخنان، کنارهگیری مسعود اوزیل از تیم ...
تابستان 1990، برای اهالی یوگسلاوی سابق، شبیه به تابستان 1939 در اروپا بود: گرم و بیدردسر، اکثر اوقات با آبجویی سرد در دست در ساحل سپری میشد یا-در صورت دوری از دریا و دریاچه-در سایهی درخت یا ساختمانی بلند، با پاهایی در تشتِ آب سرد. هیچکس، یا حداقل من، که در آن زمان پسربچهای یازدهساله بودم، انتظار نداشت که آن کشور واقع در شبهجزیرهی بالکان ناگهان فروبپاشد و تجزیه شود.
دو دههی قبل وقتی تیم ملی فرانسه در فینال جام جهانی تیم قدرتمند برزیل را ۳ به ۰ در هم کوبید و جهانیان را مبهوت کرد، کیلیان اِمباپه هنوز حتی به دنیا نیامده بود. شنبهی گذشته این مهاجم نوزدهسالهی فرانسوی شاهکاری آفرید و به دومین بازیکن نوجوانی تبدیل شد که توانسته در یک بازی جام جهانی دو بار گل بزند.
شاید هواداران هریک از سی و دو تیم شرکتکننده در جام جهانی ۲۰۱۸ رؤیای برنده شدن کشورشان را در سر بپرورانند، اما طرفداران واقعی در عین حال میدانند که آنچه بیش از هرچیز ما را به یکدیگر پیوند میدهد تجربهی شکست، به هر شکل و شدتی، است. یک پیروزی بهیادماندنی، یک گل زیبا، موفقیتی فراتر از انتظار شکاکان، و لحظات شادمانیِ پیش از یأس و حرمانِ حتمی مایهی حیات هواداران است.
فوتبال شبیهترین تجربه به تئاتر در دوران یونان باستان است، اما فوتبال و تئاتر وجه تشابه دیگری هم دارند زیرا مهمترین ویژگی هردو این است که مبتنی بر «تقدیر» اند. فوتبال در واقع به معنای رایج کلمه اصلاً ورزش نیست. فوتبال نمایشِ هویت است: هویت خانوادگی، قبیلهای، شهری، و ملی. اما هویت را به صورتهایی متغیر، پیچیده، و تودرتو نمایش میدهد.
این ادعا که المپیک مدرن ادامهی بازیهای المپیک یونان باستان است تا چه اندازه صحت دارد؟ آیا این جشنوارهی ورزشی، همانطور که ادعا میکند، غیر سیاسی و فراگیر است؟ از جنبشهایی که در پی ارائهی بدیلهایی برای المپیک بودهاند چه میدانیم؟