فاطمه مرنیسی، جامعه‌شناس و نویسنده‌ی اثرگذار مراکشی، در مقاله‌ی معروف «نوشتن بهتر از جراحی کشیدن پوست است» تأکید می‌کند که تنها راه واقعی زنان عرب برای جوان و زنده ماندن، نوشتن است.
چرا حکومت‌های دیکتاتور بیشتر از گذشته انتخابات برگزار می‌کنند اما دموکراسی در کشورهایشان پیشرفت نمی‌کند.
فیلیپ راث، رمان‌نویسی که برنده‌ی جوایز بسیاری شده بود، یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آمریکایی نسل خود، هفته‌ی گذشته در 85 سالگی بر اثر ایست قلبی جهان را بدرود گفت. راث، نویسنده‌ی بیش از ۲۵ کتاب، طنزپردازی تندوتیز و واقع‌گرایی سازش‌ناپذیر بود، و به سبکی جسورانه و رک با خوانندگان برخورد می‌کرد، سبکی که احساسات کاذب یا امید به پاداش الاهی و اجر اخروی را تحقیر می‌کرد.
آیا ما این حق را داریم که به هرچه می‌خواهیم اعتقاد داشته باشیم؟ اغلب، کسی که خودخواسته حرفی بی‌خردانه می‌زند اما با انبوه شواهد و دلایل قوی روبه‌رو است، در آخر بحث، به این حق فرضی متوسل می‌شود: «به نظر من، تغییرات اقلیمی یک جور حقه‌بازی است! حالا هرکسی هرچه می‌خواهد بگوید. من این حق را دارم که این عقیده را داشته باشم!» آیا چنین حقی واقعاً وجود دارد؟
همه‌ی ما تصورات خودمان را در مورد زیبایی و چیزهای زیبا داریم. اما چه ویژگی‌هایی موجب می‌شود بعضی چیزها به نظر ما زیبا باشند؟ چیزهای زیبا چه اثراتی بر ذهن ما می‌گذارند؟ آیا زیبایی فقط در ذهن ما و در نگاه ما وجود دارد، یا امر زیبا چیزی عینی است که می‌شود زیبا بودن آن برای همگان را ثابت کرد؟
شنبه‌ی گذشته برنارد لوئیس، مورخ سرشناس اسلام، در ۱۰۱ سالگی در ایالت نیوجرسی آمریکا، درگذشت. به نظر او حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ معلول تمدن اسلامیِ روبه‌افول بود، نظری مناقشه‌انگیز که بر افکار جهانیان اثر گذاشت و به شکل‌گیری سیاست خارجی آمریکا در دوران ریاست جمهوری جورج دابلیو بوش کمک کرد.
غیث عبدالاحد، روزنامه‌نگار نشریه‌ی «گاردین»، زمانی که برای تهیه‌ی گزارش از مناطق جنگی در خاورمیانه به سر می‌برد، و دو بار نیز دستگیر شده بود، نقاشی‌های آب‌رنگی از آن مناطق کشیده بود. این نقاشی‌ها توانست به او کمک کند تا بر آسیب‌های روانیِ ناشی از حضورش در مناطق جنگی چیره شود.
در حالی که دموکراسی در دنیای غرب تا حد زیادی در لاک دفاعی فرو رفته است، رژیم اقتدارگرا و عمل‌گرای چین، با اتکا به پیشرفت اقتصادی و خودنمایی ملی، نوع دیگری از کشورداری را به دنیا عرضه می‌کند. «مدل چینی» کشورداری چه ویژگی‌ها و چه محدودیت‌هایی دارد، و تا چه اندازه می‌تواند رقیب موجهی برای دموکراسی لیبرالی باشد؟
حتی در افکار انقلابی‌ترین اندیشمندان نیز می‌توان نکاتی یافت که به شکل غریبی آشنایند. زیگموند فروید هم از این قاعده مستثنا نیست. اعراب در میان مجموعه‌ی آرای فروید، ایده‌هایی شبیه به آرای اندیشمندان سنتی اسلام یافتند. در دهه‌ها‌ی ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، هنگامی که اندیشمندان عرب آثار فروید را به عربی بر می‌گرداندند، دست به دامن ابن عربی، صوفی بزرگ، شدند.
فیلسوفان معمولاً پرسش «معنای زندگی چیست؟» را به دیده‌ی تردید می‌نگرند و آن را جدی نمی‌گیرند. اما جست‌وجوی معنای زندگی ناپدید نخواهد شد. من نمی‌توانم به شما بگویم که معنای زندگی چیست، یا به شما اطمینان بدهم که زندگی معنایی دارد. اما می‌توانم بگویم که پرسیدن این سؤال اشتباه نیست. آیا زندگی معنا دارد؟ پاسخ این است: شاید داشته باشد.
مطالعه‌ی خشونت علیه زنان در دهه‌ی ۱۹۶۰ با پیشگامی من و همکارانم شروع شد. تحقیقات من در مورد زنانی بود که در آمریکای شمالی و اروپا زندگی می‌کردند و از نظر روانی در حال درمان بوده و بستری شده بودند؛ آن‌ها قربانیان تجاوز، آزار جنسی، زنای با محارم، خشونت‌های مستمر شریک زندگی، هرزه‌نگاری، و روسپیگری بودند.
اگر این قدر بدیهی است که پوپولیست‌ها همیشه اقتدارگرایانِ بالفطره‌ای هستند که احتمالاً به نظام‌های دموکراتیک به شدت آسیب می‌رسانند، چرا اصلاً کسی از آن‌ها حمایت می‌کند؟ آیا این واقعیت که رهبران پوپولیست میلیون‌ها هوادار در بسیاری از کشورها دارند گواه آن است که این میلیون‌ها نفر شخصیتی اقتدارگرا دارند؟
ایستاده بر بلندای صخره‌ای، حس سردرگمی و سرگشتگی پریشان‌تان می‌سازد. نه تنها از سقوط می‌ترسید، بلکه واهمه دارید که مبادا در برابر میل به پرتاب کردن خود تسلیم شوید. هیچ مانعی پیش روی شما نیست. هراس، اضطراب، و دلهره این‌جا نمایان می‌شوند.
کودکان سرشار از پرسش‌های ساده اما مهم در مورد انواع پدیده‌های پیرامون‌شان هستند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که چرا پدیده‌ها به این شکل اتفاق می‌افتند. دلایل علمیِ موجود درباره‌ی دنیای پیرامون کودکان و اتفاقات واقع در آن را بر چه اساس و به چه شیوه‌ای باید برای آنان توضیح داد؟
روزی روزگاری قدرت در دست گروه کوچکی از نخبگان بود. این نخبگان مراتب عالیِ حکمرانی در جامعه را در اختیار داشتند و سازمان‌های بزرگ و سلسله‌مراتبی را کنترل می‌کردند. نخبگان محصولات و پیغام‌های مهم را از بالا صادر می‌کردند و بقیه‌ی ما بی‌اراده آن‌ها را مصرف می‌کردیم. بعد اینترنت از راه رسید.
بعد از انقلاب اسلامی ایران، نام حسین امانت، معمار «برج آزادی» تهران، در فهرست مرگ قرار گرفت و معمار جوان مجبور به فرار از کشورش شد. امانت، که به دلیل پیروی از آیین بهائی تحت تعقیب بوده، از برخورد مقامات جمهوری اسلامی با بهائیان انتقاد کرده و آنان را به تجدید نظر در رفتارشان فرا می‌خواند.
دموکراسی همیشه این را ممکن می‌کند که، حتی با واژه‌هایی کاملاً جدید، بپرسیم مردم کیستند؛ درست همان طور که همیشه می‌توان به نام آرمان‌های دموکراتیک از واقعیت‌های یک دموکراسی انتقاد کرد. دموکراسی از بحران دائمی نمایندگی رنج می‌برد. ممکن است این بحران صرفاً درباره‌ی این نباشد که چه کسانی نمایندگی می‌شوند بلکه به این هم مربوط باشد که شهروندان چگونه نمایندگی می‌شوند.
از منظر تاریخی، به نظر می‌رسد که فلسفه، در مقایسه با علم، به پیشرفت‌های زیادی دست نیافته است. اما چنین تصوری واقعاً نگران‌کننده نیست. فلسفه آینده‌ی گسترده‌ای پیش رو دارد. فلسفه حتماً می‌تواند در آینده، و به یاری علم، برای پرسش‌های قدیمی خود پاسخ‌های تازه‌ای پیدا کند.
وقتی در برخی کشورهای غیردموکراتیک، مقامات رسمی یا پیشین یک کشور تهدید به افشاگری درباره‌ی رفتارهای خلاف قانون و فساد در نهادهای دولتی می‌کنند، هدف این نوع تهدیدها اغلب دستیابی به منافع شخصی و حزبی، یا دست کم تضعیف موقعیت سیاسی رقیب است. نمونه‌های این پدیده را به سادگی می‌شود با جست‌وجو در اینترنت پیدا کرد: بسیاری از آن‌ها به ایران و افغانستان مربوط می‌شود.