مقاله

ایران برای من یعنی «مردم»، یعنی «انسان»‌هایی که در جزیره‌ای محصور شده در ناملایمات، با توان شگفت‌انگیزی همچنان به زندگی ادامه می‌دهند. اعتراف می‌کنم که موقع فکر کردن درباره‌ی ایران، نه موقعیت ویژه‌‌ی جغرافیایی و استراتژیک آن به ذهنم خطور می‌کند و نه ویژگی‌های تاریخی و فرهنگی. حتی به‌رغم علاقه‌ی سرشارم به ادبیات، ایران را با ادبیات غنی‌اش هم به یاد نمی‌آورم. آن توده‌ی زنده‌ی نفس‌بریده‌ای از انسان‌ها که در خاک آن سرزمین در حال گذرانِ روزها و شب‌ها هستند برای من از ایران مفهومی می‌سازند جدی، متناقض و نگران‌کننده. یک نیروی عظیم انسانی که می‌تواند در صورت برخورداری از موقعیت رفاهی و آموزشی مناسب، منبع خوبی برای رشد جامعه باشد.

آرزویی که برای ایران دارم شبیه به آرزویی است که برای وطن فعلی‌ام، سوئد، دارم و برای دیگر کشورها و جوامع جهان. ‌اما به صورت ویژه برای ایران؛ آرزو دارم که جای امنی برای کودکان باشد. آرزو دارم که قوانین آن در راستای حقوق کودکان، معلولان، اقلیت‌های قومی و مذهبی، زنان، همجنس‌گرایان، جنسیت‌های خنثی و سالمندان به صورت جدی دست‌خوش تغییر شود.

آرزو دارم که زنان در عرصه‌های مدیریتی و مدارج بالای سیاسی امکان فعالیت پیدا کنند و مثلاً یک رئیس‌جمهور زن بتواند نماینده‌ی ایران در نشست‌های سیاسی باشد. محدودیت‌های موجود حقوقی و عرفی و شرعی در مقابل رشد و پیشرفت زنان از میان برداشته شوند. ایران به کنوانسیون جهانی حقوق کودک متعهد شود.

آرزو دارم که در رفتار با مجرمان، عادلانه رفتار شود، مجازات اعدام و دیگر مجازات‌های شرعی و قانونی فعلی اصلاح شوند، هرگونه خشونت علیه مجرمان متوقف شود و با مخالفان سیاسی همچون مجرمان برخورد نشود.

آرزو دارم که ایران در رفتار با مهاجران و خارجی‌تباران‌، انسانی و منصفانه و برابری‌طلبانه رفتار کند. و خلاصه این که آرزوی من تحقق ایرانی بر مبنای نگاه و رویکردی سوسیالیستی است که برای همه‌ی افراد ساکن در آن، شرایط رفاهی برابر فراهم شود.

زهرا باقری‌شاد مهاجرِ مقیم سوئد است.